Ο αστέρας του Barnard. Το
έτος 1916 ο αμερικανός αστρονόμος E. Barnard με το
διοπτρικό τηλεσκόπιο ανοίγματος 36 ιντσών του
αστεροσκοπείου Lick ανακάλυψε έναν κόκκινο αμυδρό αστέρα 11ου μεγέθους στον
αστερισμό του Οφιούχου ο οποίος παρουσίαζε μια εξαιρετικά μεγάλη ιδία κίνηση,
την μεγαλύτερη από όλους τους απλανείς αστέρες με αποτέλεσμα να μετατοπίζεται
10,3" τόξου ετησίως στην ουράνια σφαίρα.
Ο αστέρας αυτός είναι ο κοντυνώτερος αυτούς τους αιώνες στον ήλιο
(απόσταση 6 έτη φωτός) μετά από το τριπλό σύστημα αστέρων α Κενταύρου που
απέχει 4,3 έτη φωτός και που ποιητικά αποκαλείται βέλος του Barnard. Υπολογίζεται
ότι μετά από 11000 χρόνια ο αστέρας του Barnard με την
ταχύτατη κίνησή του θα προσεγγίσει τον ήλιο στα 3,85 έτη φωτός. Ο αστέρας αυτός είναι μικρότερος σε διαστάσεις από τον ήλιο και συγκαταλέγεται μεταξύ των νάνων
αστέρων αφού η διάμετρός του υπολογίζεται στο 0,20
της ηλιακής ενώ είναι και ψυχρότερος (επιφ.θερμοκρασία 3250ο Κ έναντι 5770ο Κ του ηλίου). Ο ολλανδός αστρονόμος Peter Van de Kamp ύστερα
από μακροχρόνιες μελέτες της ιδίας κινήσεως από το έτος 1938 του αστέρος αυτού
, το 1962 σημείωσε ότι η μετατόπισή του δεν συντελείται ευθύγραμμα σύμφωνα με
το κέντρο της μάζας του αλλά υπό καμπυλοειδή μορφή (βλέπε σχήμα) , γεγονός που
προυποθέτει ότι το κέντρο βάρους του αστέρος επηρεάζεται από την ύπαρξη
ενός ή περισσοτέρων σκοτεινών συνοδών
του οι οποίοι περιστρέφονται γύρω τουδημιουργώντας αυτήν την ταλάντευση.
Με μία εμπεριστατω- μένη ανάλυση των ταλαντεύσεων αυτών,
το έτος 1969 ο Van de Kamp
υπολόγισε ότι γύρω από τον αστέρα του Barnard περιστρέφονται δύο πλανήτες σε
αποστάσεις 3 α.μ ο πρώτος και 5 α.μ ο δεύτερος σε σχεδόν κυκλική τροχιά. Οι δυο πλανήτες πλησιάζουν τα μεγέθη του Διός
και του Κρόνου αφού εκτιμάται ότι η μάζα του πλανήτη 1 είναι το 0,7 και του
πλανήτη 2 το 1,15 της μάζας του Διός.
