Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΗΤΩΝ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΗΤΩΝ

Οι κομήτες ήταν και αποτελούν προσωπικά για τον γράφοντα ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο και συνάμα δυναμικό ουράνιο στόχο στις παρατηρήσεις  μου. Από την δεκαετία του 1980 δεν είναι δυνατόν να λησμονήσω την άφιξη του Χάλλευ το 1985-86 ιδίως όταν τον πρωτοεντόπισα μαζί με έναν φίλο μου τον Αύγουστο/85 με τηλεσκόπιο CELESTRON 14 ιντσών της τότε εποχής ύστερα από….76 χρόνια !  και την αποχαιρετιστήρια ματιά  του στον αστερισμό του Εξάντος (Μάιος 86).  Ή πώς να ξεχάσω την κατά τύχη προσωπική μου ανακάλυψη  του κομήτη  c/1990 Κ1 Levy με κυάλια 20 Χ 80 στον αστερισμό του Ιππαρίου όταν το κρατικό αστεροσκοπείο είχε πλήρη άγνοια για την ύπαρξή του. Ο κομήτης ευρίσκετο κοντά στο σφαιρωτό σμήνος Μ15 και ήταν ορατός με γυμνό οφθαλμό με m=+3,5 περίπου παρουσιάζοντας μετατόπιση από ώρα σε ώρα. Ο λαμπρός κομήτης Ηyakutake τον Μάρτιο 1996 φαινόταν άνετα με γυμνό οφθαλμό στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου….

Εμφανίσεις των κομητών στην ιστορία και δοξασίες. Ιστορικά, όλοι οι λαοί της ανθρωπότητος πίστευαν ότι η αιφνίδια εμφάνιση των κομητών ήταν σημάδι καταστροφών όπως λοιμών, σεισμών και θανάτων. Ανάλογα με την όψη που παρουσίαζε το φωτεινό τους σχήμα στον ουρανό ονομάζοντο ξιφίες, ακοντίες, κεράτιοι, πωγώνιοι, δισκοειδείς, λαμπαδίες, κυπάρισσοι κτλ Θα αναφέρουμε παρόμοιες περιπτώσεις που οι εμφανίσεις των συνεδέθησαν με θλιβερά γεγονότα, όπως και με φόβους για συντέλεια του κόσμου :

Ι.) Η δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα (sidus Julium). Toν Μάρτιο του 44 π.Χ δολοφονήθηκε ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας από μια ομάδα 24 αριστοκρατών και την άνοδο στον θρόνο του Οκτάβιου. Κατά τις 20 Ιουλίου του ίδιου έτους ένας λαμπρός κομήτης παρουσιάσθηκε στον βόρειο ουρανό και ήταν ορατός την εσπέρα για μερικές εβδομάδες.
Αυτό θεωρήθηκε ότι ήταν η ψυχή του αυτοκράτορα θεοποιημένη και επηρεασμένοι οι Ρωμαίοι έκοψαν και κυκλοφόρησαν ένα νόμισμα που παρουσίαζε τον κομήτη.

2.) Ο θάνατος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαυδίου. Ο λαμπρός κομήτης που παρουσιάσθηκε το 54 μ.Χ συνδέθηκε με την δηλητηρίαση του Κλαυδίου από την γυναίκα του Αγριππίνα με σκοπό την ενθρόνιση του 16ετούς γυιού της Νέρωνα.

3) Το έτος 60 μ.Χ όπως γράφει ο ιστορικός Τάκιτος , ένας λαμπρός κομήτης εμφανίσθηκε από τον Αύγουστο ως τον Δεκέμβριο και ο κόσμος πίστεψε ότι εκθρονίσθηκε ο Νέρων. Με την εμφάνιση ενός άλλου λαμπρού κομήτη το τέλος του 64 μ.Χ αυτό θεωρήθηκε ότι επερχόταν η δολοφονία του Νέρωνα.

4) Το έτος 1456 τρία έτη μετά την άλωση της Πόλης ένας λαμπρός κομήτης παρουσιάσθηκε ο οποίος σκόρπισε μεγάλο πανικό τόσο στους χριστιανούς, όσο και στους μωαμεθανούς επειδή οι πρώτοι ενόμισαν ότι οι Τούρκοι θα εξαπλωθούν στην Ευρώπη, οι δε τελευταίοι ότι οι χριστιανοί ετοιμάζουν σταυροφορία κατά των Οθωμανών.

5) Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στο Μεξικό οι Αζτέκοι είχαν επί βασιλείας του Μοντεζούμα αναπτύξει έναν λαμπρό πολιτισμό. Όπως αναφέρουν οι χρονογράφοι το 1517 παρουσιάστηκε "ένα φλεγόμενο κεράτινο αυτί" τα μεσάνυκτα που παρέμενε στον ουρανό μέχρι την ανατολή του ήλιου. Ο λαός το θεώρησε ως προάγγελο
καταστροφής. Πράγματι μετά 2 χρόνια το 1519 αυτός ο λαμπρός πολιτισμός αφανίστηκε από τους Ισπανούς εισβολείς του στρατηγού Κορτέζ και ο Μοντεζούμα θανατώθηκε.

Τριακόσια χρόνια μετά και αφού η επιστημονική αστρονομία είχε αποδείξει ότι οι κομήτες δεν ήταν δυνατόν να βλάψουν με καταστροφές τη γή, αξίζει να αναφέρουμε το κλίμα πανικού το οποίο προκάλεσε η εμφάνιση του μεγάλου κομήτη του 1843.

6) Την δεκαετία του 1800 στις βορειοανατολικές Ηνωμένες πολιτείες είχε διαδοθεί στον κόσμο

ότι σε αυτόν τον αιώνα θα έλθει η συντέλεια του κόσμου από έναν "ειδήμονα" ονόματι W. Miller που αυτές του οι θεωρίες είχαν κατατρομάξει τον κόσμο που περίμενε την συντέλεια η οποία "ήλθε" το 1843 με την εμφάνιση ενός τεράστιου κομήτη. Και ενώ οι Ευρωπαίοι απολάμβαναν το θέαμα, στην Αμερική επικρατούσε μια μεγάλη παράνοια τουλάχιστον από 100.000 άτομα τα οποία έβλεπαν στον κομήτη τον αντίχριστο.

7) Ο τελευταίος μεγάλος " κομητικός πανικός" συνέβη το 1910 από την εμφάνιση του κομήτη του Halley , επειδή τότε είχε πλησιάσει αρκετά κοντά τον πλανήτη μας με αποτέλεσμα να περάσει η γή μέσα από την ουρά του . Ο κομήτης φαινόταν εξαιρετικά λαμπρός και αναπτυσσόταν στον ουρανό μια μεγάλου μήκους φωτεινή ουρά. Επικρατούσε μεγάλη ανησυχία για μια πιθανή σύγκρουση με την κεφαλή του κομήτη ή για μια δηλητηρίαση της ατμόσφαιρας από τα αέρια της ουράς του κομήτη, ένας παγκόσμιος φόβος τον οποίο μου διηγόταν ο συγχωρεμένος παππούς μου όπως είδε τον κομήτη από την όμορφη μικρή Αθήνα.

http://koliopoulosj.blogspot.gr/2014/05/comet-halley-chronicle.html

Φυσικά χαρακτηριστικά των κομητών. Οι κομήτες είναι παγωμένα σώματα μικρών διαστάσεων , μέλη του ηλιακού συστήματος κινούμενα σε τροχιές μεγάλης εκκεντρότητος που θα εκτεθούν πιο κάτω. Οι διάμετροι των πυρήνων των κομητών κυμαίνονται από 2-30 χιλιόμετρα και το σχήμα τους είναι ακανόνιστο . Θα μπορούσαν στην αρχή να μοιάζουν με τους αστεροειδείς, αλλά όμως διαφέρουν σημαντικά από αυτούς επειδή αποτελούνται από παγωμένα αέρια , μέταλλα και σκόνη. Όταν η τροχιά ενός κομήτη τον φέρει σε μια μικρή απόσταση από τον ήλιο μικρότερη συνήθως από 5 αστρονομικές μονάδες, λόγω της ηλιακής θερμότητος που αναπτύσσεται απελευθερώνεται μια εσωτερική ποσότητα αερίων και σκόνης η οποία όπως είναι συγκεχυμένη, δημιουργεί από την εξάτμιση των πάγων μια φωτεινή σφαιρική κόμη (εξ' ού και το όνομα κομήτης) μεγάλων διαστάσεων η οποία περιβάλλει και κρύβει τελείως τον μικρό πυρήνα. Η χημική σύνθεση της κόμης αποτελείται κυρίως από σκόνη και άζωτο όπως και από διάφορα αέρια τα οποία λόγω των υψηλών θερμοκρασιών ιονίζονται. ( ιονισμός είναι η κατάσταση κατά την οποία τα άτομα χάνουν τα ηλεκτρόνιά των και τότε λέγονται ιόντα ). Η διάμετρος της κόμης είναι δυνατόν να φθάσει και το 1 εκατομμύριο χιλ. Παρατηρήσεις οι οποίες έγιναν στο υπεριώδες μέρος του φάσματος της κόμης αποκαλύπτουν ότι περιβάλλεται από νέφη υδρογόνου το οποίο διεγείρεται από την ηλιακή ακτινοβολία.

Οι πυρήνες των κομητών. Οι πρώτες θεωρίες για την φύση των κομητικών πυρήνων διατυπώθηκαν από τον F. Wipple το 1949 αλλά θα έπρεπε οι επιστήμονες να περιμένουν ως το 1986 όταν με την τότε προσέγγιση του κομήτη του Halley οπότε τα σοβιετικά διαστημόπλοια Vega 1 και 2 ,το ευρωπαικό Giotto (ESA)  και τα ιαπωνικά Suisei διήλθαν σε μικρές αποστάσεις από τον πυρήνα του κομήτη όπως και μέσα από την κόμη του συλλέγοντας πλήθος πληροφοριών και φωτογραφιών. Οι κομητικοί πυρήνες μοιάζουν σαν ένα βρώμικο ελλειψοειδές παγόβουνο διαμέτρου μερικών χιλιομέτρων και αποτελούνται από παγωμένο νερό, διοξείδιο του άνθρακος, μεθάνιο και αμμωνία. Η στερεή επιφάνεια είναι βραχώδης και καλύπτεται από σκόνη. Όταν ένας κομήτης πλησιάζει τον ήλιο, η θερμότητα που αναπτύσσεται αρχίζει να εξατμίζει τους πάγους . Η εξάτμιση γίνεται με μορφή ιονισμένων αερίων και δημιουργεί μια μεγάλη φωτεινή σφαίρα με πολλή σκόνη . Αυτή είναι η κόμη , το μέγεθος της οποίας εξαρτάται κατά πρώτον από την μεταβαλλόμενη απόσταση του κομήτη από τον ήλιο και κατά δεύτερον από το μέγεθος του κομητικού πυρήνα. Τα υλικά που διαφεύγουν από τον σκοτεινό πυρήνα εκτινάσσονται με μορφή πίδακος στο μέρος που εκτίθεται στον ήλιο. Τον Μάρτιο του 1986 το διαστημόπλοιο Giotto κατά το ραντεβού του με τον Halley εισχώρησε μέσα στην κόμη και πλησίασε τον πυρήνα του κομήτη σε απόσταση 605 χιλ. Τα πυκνά σωματίδια της κόμης δημιούργησαν μια έκρηξη στην κεραία του σκάφους και όταν αποκαταστάθηκε η επικοινωνία διαβιβάσθηκαν στη γή οι πρώτες φωτογραφίες του πυρήνα του κομήτη μέχρι την στιγμή της καταστροφής της κάμερας από νέφος στερεών σωματιδίων. Ο πυρήνας του Halley έχει διάμετρο περίπου 10 χιλ, και το σχήμα του είναι πατατοειδές , το δε χρώμα του είναι πολύ σκοτεινό. Οι φασματογράφοι του σκάφους που ευτυχώς δεν καταστράφηκαν, αρχικά κατέγραψαν ότι η κόμη αποτελείται σε ποσοστό 80% από νερό, ενώ στα πυκνότερα στρώματα η σύνθεση βρέθηκε 45% νερό, 28% μεταλλικά πετρώδη σωματίδια και 27% μέταλλα που περιέχουν διάφορες οργανικές ενώσεις. 

Οι ουρές των κομητών. Όταν ένας κομήτης πλησιάσει αρκετά στον ήλιο, εκτός από την δημιουργηθείσα κόμη σχηματίζεται από την πίεση της ακτινοβολίας του ηλίου (ηλιακός άνεμος) μια δύναμη η οποία συμπιέζει την κόμη με αποτέλεσμα να δημιουργείται προς την αντίθετη διεύθυνση από τον ήλιο μια ευθεία ή καμπυλοειδής προέκταση με το σχήμα ουράς. Τα μήκη των κομητικών ουρών ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια χιλιόμετρα και αυξομειώνονται ανάλογα με την απόσταση του κομήτη από τον ήλιο, συνεπώς η όλη μορφή του κομήτη μεταβάλλεται μέρα με την μέρα. Η φασματοσκοπική εξέταση των ουρών των κομητών τις κατατάσσει σε δυο τύπους :

α ) Ουρά τύπου Ι. Αιτία της δημιουργίας θεωρείται ένα ρεύμα από σωματίδια πρωτονίων και ηλεκτρονίων τα οποία εκπέμπονται με μεγάλη ταχύτητα από τον ήλιο . Λέγεται και ουρά αερίων ή ουρά πλάσματος και σχηματίζεται επάνω στο επίπεδο περιφοράς του κομήτη και με φορά πάντα αντίθετη από την διεύθυνση της ηλιακής ακτινοβολίας. Η χημική της σύσταση περιέχει προιόντα ιονισμού, μονοξείδιο του άνθρακος και άζωτο. Αναπτύσσεται σε ευθεία γραμμή, η οποία σταδιακά καμπυλώνει και έχει γαλάζιο χρώμα.

β ) Ουρά τύπου ΙΙ. Λέγεται και ουρά σκόνης και αποτελείται από πολύ μικρά σωματίδια που αντανακλούν το ηλιακό φώς και είναι η πιό ευδιάκριτη με κίτρινη απόχρωση. Αυτής της φύσεως ουρές έχουν και το μεγαλύτερο μήκος που φθάνει και τα 200.000.000 χιλιόμετρα σε ωρισμένες περιπτώσεις ,ενώ τα μεγαλύτερα σωματίδια που κινούνται γύρω από την τροχιά του κομήτη δημιουργούν μετεωρικά ρεύματα. Οι ουρές αυτές είτε είναι ευθείες, αλλά είναι δυνατόν να παρουσιάζουν διάφορες μορφές καμπυλών στο σχήμα των .

Η συνολική μάζα ενός κομήτη είναι αμελητέα, αφού ανέρχεται στο ένα δισεκατομμυριοστό της μάζας της γής. Εξ' άλλου υπολογίζεται ότι σε κάθε μια διάβαση ενός κομήτη από το περιήλιό του χάνεται το 1/100-1/200 της συνολικής του μάζας και από αυτό βγαίνει ένα πρώτο συμπέρασμα ότι οι κομήτες φθείρονται ανάλογα με τον αριθμό προσεγγίσεώς των στον ήλιο.

Οι τροχιές των κομητών. Την εποχή που ο αστρονόμος Κέπλερ διατύπωσε την άποψη ότι οι κομήτες είναι ουράνια σώματα , οι σοφοί θεωρούσαν ότι εμφανίζονται μια και μόνο φορά , και δεν ήσαν σε θέση να διακρίνουν τις μορφές των τροχιών των ή ακόμα από που έρχονται, αφού τότε τα γνωστά μέλη του ηλιακού συστήματος ήσαν οι 6 πλανήτες που κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές με σχετικά μικρές εκκεντρότητες. Τον 17ον αιώνα ο Άγγλος αστρονόμος Edmond Halley (1656-1742) βασιζόμενος στις παρατηρήσεις των τροχιών των λαμπρών κομητών που εμφανίσθηκαν τα έτη 1531, 1607 και 1682, διαπίστωσε μια ομοιότητα στα τροχιακά στοιχεία των και διατύπωσε την θεωρία ότι επρόκειτο για έναν και μοναδικό κομήτη που εμφανίσθηκε δύο βεβαιωμένες φορές σε διάστημα 76 περίπου ετών και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του θα έπρεπε να εμφανισθεί πάλι το έτος 1759.

Πραγματικά, εκείνο το έτος ο κομήτης ήταν ορατός με γυμνό μάτι από τις 15/2 έως την 30/5ου, αλλά όμως ο Halley δεν ζούσε για να διαπιστώσει την ακρίβεια των υπολογισμών του από τους οποίους σχηματίσθηκε η σωστή άποψη ότι οι κομήτες είναι σώματα του ηλιακού συστήματος και περιφέρονται όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο. Όμως ο μεγάλος συνήθως χρόνος μεταξύ δύο διαδοχικών επανεμφανίσεων ενός κομήτη δεν δικαιολογούσε ότι διαγράφουν τροχιές όμοιες ή περίπου όμοιες με αυτές των πλανητών.

Θα έπρεπε να αναζητηθεί μια τροχιά μεγάλης εκκεντρότητος , η οποία μαθηματικά εκφράζεται με τις κωνικές τομές. (e) ίση με την μονάδα λέγεται παραβολή. Σε σχέση με την έλλειψη, ο μεγάλος ημιάξονας της παραβολής είναι θεωρητικά δυνατόν να προεκταθεί επ' άπειρο . Στην υπερβολή το e>1 και η διαγραφόμενη καμπύλη είναι πολύ ανοικτή.
Από την γεωμετρία γνωρίζουμε ότι ο κύκλος, η έλλειψη, η παραβολή και η υπερβολή είναι κυκλοειδή σχήματα που δημιουργούνται από την τομή ενός στερεού κώνου όταν τον κόψουμε σε διάφορες κλίσεις.(βλέπε σχήμα). Η εκκεντρότητα των ελλείψεων φθάνει ως την μονάδα. Η έλλειψη με εκκεντρότητα

Οι τροχιές τις οποίες διαγράφουν οι κομήτες, χωρίζονται σε 3 κατηγορίες , στους σταθερά ελλειπτικής τροχιάς με εκκεντρότητα ως το 1, στους κοντυνά παραβολικούς με εκκεντρότητα περίπου 1 και στους υπερβολικής τροχιάς με εκκεντρότητα > 1.

Στοιχεία των τροχιών των κομητών. Τα στοιχεία με τα οποία αναγνωρίζεται στον χώρο του διαστήματος η τροχιά ενός κομήτη είναι:

α) .Το μήκος του αναβιβάζοντος συνδέσμου (Ω). Η τροχιά ενός κομήτη τέμνει την εκλειπτική σε δύο σημεία που καλούνται σύνδεσμοι. Στο σημείο εκείνο της τροχιάς, που ο κομήτης ανέρχεται την εκλειπτική, ο σύνδεσμος λέγεται αναβιβάζων και το εύρος του μήκους του κυμαίνεται από 0-360ο με αρχή το εαρινό ισημερινό σημείο γ σε μια δεδομένη χρονική στιγμή η οποία λέγεται εποχή.

β). Η γωνία διαβάσεως από το περιήλιο ( ω ). Είναι δηλαδή η γωνία που σχηματίζεται από την θέση περιηλίου-ηλίου-αναβιβάζοντος συνδέσμου.

γ). Η κλίση του επίπέδου της τροχιάς του κομήτη ως πρός την εκλειπτική. ( i)

Όταν η τιμή της κλίσεως του κομήτη κυμαίνεται μεταξύ 90-180ο, τότε η κίνησή του στον χώρο γίνεται ανάδρομα, δηλαδή με διεύθυνση όπως αυτή των δεικτών του ωρολογίου.

δ). Η απόσταση του κομήτη από τον ήλιο στο περιήλιο της τροχιάς του. ( q ).

Δίδεται σε χιλιόμετρα. Από τον πίνακα αναφέρεται σαν παράδειγμα ότι ο κομήτης Seki-Lines /1962 C 1 πέρασε από τον ήλιο σε απόσταση μόνο 4.500.000 χιλ. από το κέντρο του "ακουμπώντας" την ατμόσφαιρά του.

ε). Η εκκεντρότητα της τροχιάς ( e ).

Είναι ο αριθμός που καθορίζει την μορφή της διαγραφόμενης τροχιάς του κομήτη. Στους παρατιθέμενους πίνακες η εκκεντρότητα εκφράζεται με ένα ακέραιο αριθμό ο οποίος ακολουθείται από 6 δεκαδικά ψηφία.

στ). Ο χρόνος περιφοράς ή περίοδος. ( Τ ). Ως χρόνος περιφοράς ενός κομήτη εννοείται ο μέσος χρόνος. Στον πίνακα παραθέτουμε έναν κομήτη ( Tempel 2 ) με μικρή περίοδο ίση με 5,5 έτη και στον αντίποδα τον μεγάλο κομήτη του Ιανουαρίου 1910 με υπολογισθείσα περίοδο περιφοράς 4.134.542 χρόνια !

ζ). Η εποχή διαβάσεως του κομήτη από το περιήλιο. ( t0 ).

Οι λαμπρότητες των κομητών. Η λαμπρότητα την οποία παρουσιάζει ένας κομήτης εξαρτάται από τις διαστάσεις του πυρήνα του, την απόσταση που έχει τόσο από τη γή , όσο και από τον ήλιο. Αυτή η λαμπρότητα με την οποία διακρίνεται ο κομήτης, εκδηλώνεται όταν αρχίζει να πλησιάζει τον ήλιο ,ενώ πέφτει κατά πολλά μεγέθη κατά την απομάκρυνση από αυτόν.

Σε γενικές γραμμές η λαμπρότητα εξαρτάται κυρίως από το απόλυτο μέγεθός του ( δηλ. τι λαμπρότητα θα παρουσίαζε άν ευρίσκετο σε απόσταση 1 αστρονομικής μονάδας=150 εκατ. χιλ), από την απόσταση που έχει από τη γή και την απόσταση από τον ήλιο και από 2 άλλες μαθηματικές σταθερές οι τιμές των οποίων είναι διαφορετικές τόσο στις θέσεις του κομήτη πριν διαβεί το περιήλιό του, όσο και στην μετά το περιήλιο .

Το φαινόμενο μέγεθος των κομητών όταν πλησιάζουν τον πλανήτη μας γενικά είναι χαμηλό και οι περισσότεροι είναι δυσδιάκριτοι ή και αόρατοι στο γυμνό μάτι και παρατηρούνται με οπτικά όργανα (κυάλια ή τηλεσκόπια). Φυσικά οι μεγάλοι κομήτες που έχουν παρουσιασθεί κατά εποχές και που εμφανίζονται παρουσιάζουν αρκετά μεγάλα φαινόμενα μεγέθη και σε αρκετές περιπτώσεις η λαμπρότητα κόμης και ουράς προβάλλει στον ουρανό με μεγαλοπρέπεια.

Πλήθος των κομητών. Πριν από την ανακάλυψη του τηλεσκοπίου ήσαν γνωστοί περίπου 800 κομήτες ορατοί με γυμνό μάτι από το έτος 2369 π.Χ από ιστορικές μαρτυρίες. Από τον 17ον αιώνα με την χρήση του τηλεσκοπίου ηπήρξε μια ραγδαία αύξηση του αριθμού των κομητών που ανακαλύπτονταν κάθε χρόνο. Μέχρι το έτος 1945 ο αριθμός των κομητών που καταγράφηκαν έφθανε τους 1500. Οι κομήτες οι οποίοι επανέρχονται σε σχετικά κοντυνά χρονικά διαστήματα έως 200 ετών έχει επικρατήσει να ονομάζωνται περιοδικοί άν και υπό μια έννοια όλοι οι κομήτες ακόμα και αυτοί με περίοδο χιλιάδων ετών θεωρείται ότι κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις μέσα στο ηλιακό σύστημα περιφερόμενοι γύρω από τον ήλιο όπου διαπιστώνονται τα περιήλιά των. Ο λαμπρότερος από τους "περιοδικούς" κομήτες είναι ο κομήτης του Halley με περίοδο 76 ετών. Την δεκαετία του 1950 ο κατάλογος των περιοδικών κομητών έφθανε τα 41 μέλη με απώτερη περίοδο αυτή του κομήτη Grann των 164 ετών. Κάθε χρόνο ανακαλύπτονται με τηλεσκόπιο συνήθως από ερασιτέχνες αστρονόμους γύρω στους 200 κομήτες και μερικοί από αυτούς έχουν μικρή περίοδο 6-200 ετών και κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές όμως οι περισσότεροι έχουν μακρά περίοδο χιλιάδων ετών και πολύ ελλειπτικές τροχιές με διαφόρους προσανατολισμούς σε σχέση με το επίπεδο του πλανητικού συστήματος.

Ονομασίες των κομητών. Όταν ανακαλυφθεί ένας νέος κομήτης ή πιστοποιηθεί η επανεμφάνιση ενός περιοδικού κομήτη, του δίδεται το όνομα του αστρονόμου που τον ανακάλυψε , το έτος που ανακαλύφθηκε ακολουθούμενο από ένα ψηφίο που δηλώνει τον αριθμό της ανακαλύψεως μέσα στο έτος αυτό. Π.χ ο κομήτης 1995 b είναι ο δεύτερος που ανακαλύφθηκε το 1995. Αργότερα, αφού υπολογισθεί η τροχιά του , το έτος αυτό συνοδεύεται από λατινικούς αριθμούς οι οποίοι φανερώνουν την σειρά προτεραιότητος της διαβάσεως από το περιήλιο. Π.χ ο κομήτης 1995 V θα είναι ο 5ος κατά χρονική σειρά διαβάσεως από το περιήλιο αυτό το έτος. Στα ονόματα των περιοδικών κομητών προηγείται το γράμμα P που σημαίνει περιοδικός.

Προέλευση και συνολικός αριθμός των κομητών. Πόσος όμως μπορεί να είναι ο συνολικός αριθμός των κομητών και από που θα πρέπει να προέρχονται ; Το 1932 διατυπώθηκε πρώτα από τον E. Opik μια θεωρία η οποία ανασκευάσθηκε το 1950 από τον Ολλανδό καθηγητή J. Oort και είναι σήμερα αποδεκτή ότι σε μια αρκετά μεγάλη απόσταση από τον ήλιο γύρω στις 50.000 αστρονομικές μονάδες ( 1 έτος φωτός ) υπάρχει μια σφαιρική ζώνη που περιβάλλει σφαιρικά το ηλιακό σύστημα και αποτελείται από δισεκατομμύρια μικρά παγωμένα κομητοειδή σώματα με την μορφή νέφους το οποίο λέγεται νέφος του Oort. H συνολική μάζα αυτής της "κομητικής δεξαμενής" είναι περίπου ίση με την μάζα της γής. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα και από τις ισχυρές βαρυτικές επιδράσεις του ηλίου, ένας αριθμός κομητών εισχωρεί στο ενδότερο ηλιακό σύστημα και "αιχμαλωτίζεται" κυρίως από τον ήλιο σε ελλειπτικές ή παραβολικές τροχιές. Σε αυτό είναι δυνατόν να συντελέσουν και οι έλξεις των εξωτερικών μεγάλων