ΟΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ



ΜΕΡΟΣ 2
Οι εξωτερικές περιοχές
Τα σημεία εκείνα είς τα οποία περατούται το ηλιακό σύστημα με την αρχή του διαστρικού κενού δεν είναι επακριβώς καθορισμένα. Ως ξεχωριστές οριοθετικές περιοχές εκλαμβάνονται αφ’ ενός μέν το τέλος της επιδράσεως του ηλιακού ανέμου ~160 α.μ (ηλιόπαυσις) και αφ’ ετέρου η εξασθένησις της ηλιακής βαρύτητος. Εν τούτοις η ηλιακή σφαίρα Roche (1) πιστεύεται ότι εκτείνεται χιλιάδες φορές μακρύτερα.

Η ηλιόσφαιρα
Εκλαμβάνεται σαν μια διαστημική ερμητική «φούσκα-φυσαλλίδα» η οποία δημιουργείται από τηνδράση του ηλιακού ανέμου (2). Αν και ηλεκτρικώς ουδέτερα άτομα προερχόμενα από το μεσοπλανητικό διάστημα την διαπερνούν,κατ΄ουσίαν όλο το υλικό εκπέμπεται από τον ήλιο προς όλες τις κατευθύνσεις με υπερηχητικές ταχύτητες. Τα σωματίδια εις την περιοχή της γής ταξιδεύουν με ταχύτητες >40.000χλμ/δευτ. (3). Σε αποστάσεις έξω από την τροχιά του Ποσειδώνος, αρχίζει να ελαττώνεται δραστικά η ταχύτης των καθώς συναντώνται με τα αέρια του μεσοαστρικού κενού, σταδιακά εξασθενούν εξαφανιζόμενα ολοσχερώς είς την περιοχή εκείνη η οποία ονομάζεται σόκ τερματισμού (termination shock). Η ταχύτης των σωματιδίων εκεί γίνεται υποηχητική.
Το σημείο όπου η πίεσις του ηλιακού ανέμου συναντάται και εξισορροπείται με τα αέρια του διαστρικού κενού καλείται ηλιόπαυσις (heliopause), με σχήμα πεπλατυσμένο και όχι σφαιρικό, όπως επιβεβαιώνουν τα δεδομένα των σκαφών Voyager 1 και 2 τα οποία ταξιδεύουν εδώ και 32 έτη (4) . Το Voyager 1 διήλθε από το σοκ τερματισμού το έτος 2004 (Δεκέμβριος), όταν ευρίσκετο 1,6 δις. χλμ από τον Ήλιο(~ 94 αμ) οπότε και εισήλθε στο ηλιακό περικάλυμμα. Το δε Voyager 2 διήλθε από τα ίδια όρια 3 έτη αργότερα (30/8/2007), διά δε τα Pioneers 10&11 ουδέποτε κατέστη γνωστόν το πότε αυτά πέρασαν .
Σύμφωνα με μια θεωρία υφίσταται μία περιοχή θερμού υδρογόνου (το τείχος υδρογόνου) κειμένη μεταξύ σόκ τερματισμού και ηλιοπαύσεως συντιθέμενη από διαστρικό υλικό το οποίον συγκρούεται εις τα όρια της ηλιοσφαίρας. Διάφορες πιέσεις είναι η αιτία η οποία διαμορφώνει την τελική μορφή της ηλιόσφαιρας η οποία παρουσιάζεται σαν ουρά κομήτη με διεύθυνση πίσω του ηλίου, είναι το ηλιακό περικάλυμμα (heliosheath).
Η ηλιόπαυσις διαταράσσεται επίσης καθώς ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από το γαλαξιακό κέντρο.
Το σόκ κυρτώσεως (bow shock) υποθετικά εμφανίζεται έξω της ηλιοπαύσεως και είναι αποτέλεσμα της υπερηχητικής κινήσεως των σωματιδίων του διαστρικού κενού «γύρω» από τον ήλιο καθώς κινείται αυτός στον γαλαξία με την ταυτόχρονη απομάκρυνση του ηλιακού ανέμου. Δημιουργείται ένα κύμα αναταραχής παρόμοιο με αυτό των ¨απόνερων¨, τα οποία αφήνει πίσω της μία κινούμενη βάρκα. Πιστεύεται ότι εμφανίζεται σε απόσταση 230 α.μ . από τον ήλιο. Παρόμοια μορφή έχει παρατηρηθεί στον ερυθρό αστέρα ο Κήτους (Mira), μία ουρά υλικών σαν κομήτη εις την διεύθυνση της κινήσεώς του(130 χλμ/δευτ) από το διαστημικό τηλεσκόπιο GALEX της NASA.

Τα τελικά όρια του ηλιακού συστήματος
Η βαρυτική επίδρασις του ηλίου εκτιμάται ότι εγγίζει τα 2 έτη φωτός (~125000 α.μ). Από αυτό το σημείο και ύστερα, αρχίζουν οι βαρυτικές επιδράσεις των γειτονικών αστέρων. Παρ’ όλες τις ανακαλύψεις όμως και της Sedna, η περιοχή μεταξύ Kuiper belt→Oort cloud είναι ουσιαστικά μέχρι σήμερον ανεξερεύνητος.

ΤΟ ΝΕΦΟΣ OORT
Είναι ένα υποθετικό νέφος αποτελούμενο από τρισεκατομμύρια κομητικών πυρήνων το οποίο περιβάλλει σφαιρικά το όλο ηλιακό σύστημα , η πηγή όλων των κομητών μακράς περιόδου.

Ιστορικό
Το έτος 1932 πρώτος ο Εσθονός αστρονόμος Ernst Ö pik (1893- 1985) υπέθεσε ότι οι κομήτες μακράς περιόδου προέρχονται από ένα περιστρεφόμενο νέφος το οποίο ευρίσκεται έξω του ηλιακού συστήματος. Η ιδέα αυτή ανεβίωσε έκ νέου το 1950 ανεξάρτητα από τον Δανό Jan Hendrik Oort (1900- 1992) ο οποίος διετύπωσε την άποψη ότι κατά την διαχρονική πορεία της εξελίξεως του ηλιακού συστήματος (~4,5 έτη),οι τροχιές των κομητών όντας ασταθείς, θα είχαν ως συνέπεια την εξαφάνισίν των από τον χάρτη είτε λόγω των συγκρούσεών των με τον ήλιο και τους πλανήτες, είτε με τον εξοστρακισμό των τροχιών έξω του ηλιακού συστήματος από πλανητικές παρέλξεις. Τούτο όμως δεν συμβαίνει επειδή παντού και πάντοτε παρουσιάζονται συνεχώς νέοι κομήτες από όλες τις διευθύνσεις. Ο Oort συνεπαίρανε ότι υπάρχει μια κομητική δεξαμενή–ρεζερβουάρ έξω του ηλιακού συστήματος από όπου και προέρχονται αυτοί.
Οι κομήτες αναλόγως της περιόδου περιφοράς των γύρω από τον ήλιο, διαχωρίζονται σε δύο κατηγορίες, τους κομήτες βραχείας περιόδου (εκλειπτικοί κομήτες) και τους μακράς περιόδου (ισοτροπικοί κομήτες). Οι εκλειπτικοί κομήτες έχουν συνήθως μικρά αφήλια (~10 α.μ) και ακολουθούν το επίπεδο της εκλειπτικής εξ ού και η ονομασία. Οι της δευτέρας κατηγορίας έχουν απώτατα αφήλια (έως χιλιάδων α.μ), εμφανίζονται δε από οποιοδήποτε σημείο του ουρανού. Ο Oort διέκρινε ότι οι κομήτες με αφήλια >20000 α.μ προέρχονται από μία κομητική δεξαμενή σχήματος σφαιρικού ισοτροπικής κατανομής της οποίας τα μέλη έχουν τα αυτά φυσικά χαρακτηριστικά (ισότροπα).

Μορφολογία
Πιστεύεται ότι το νέφος Oort καταλαμβάνει ευρεία έκταση στο διάστημα. Τα εσωτερικά όρια πρέπει να
ξεκινούν 2000-5000 α.μ από τον ήλιο. Μερικοί εκτιμούν ότι το νέφος περατούται σε αποστάσεις 100000-200000 α.μ. (~1 έτος φωτός). Η περιοχή υποδιαιρείται σε ένα σφαιρικό εξωτερικό νέφος πάχους 20000-50000 α.μ. -πιστεύεται ότι είναι ο τροφοδότης κομητών μακράς περιόδου (πιθανόν και τύπου Halley) και ένα εσωτερικό μορφής δακτυλίου πάχους 2000-20000 α.μ. το οποίο ονομάζεται και νέφος του Hills (5). Διάφορα πειραματικά μοντέλα αποδεικνύουν ότι το εσωτερικό νέφος πρέπει να έχει 10-100 φορές περισσότερους κομητικούς πυρήνες από το εξωτερικό (6).
Φαίνεται πιθανόν ότι το νέφος Hills λειτουργεί ως επανατροφοδότης του εξωτερικού νέφους καθώς οι
πυρήνες βαθμιαία αδειάζουν. Είναι επίσης μία πρόσθετος εξήγησις περί της υπάρξεως του νέφους Oort ύστερα από δις. έτη (7).

Δομή & σύστασις
Το εξωτερικό νέφος Oort πιστεύεται ότι αποτελείται από μερικά τρισεκατομμύρια κομητικών πυρήνων διαμέτρου ~1,3 χλμ (8), εξ’ αυτών ~ 500 δισεκατομμύρια εχόντων απόλυτον μέγεθος Μ >10,9. Η συνολική μάζα του νέφους Oort δεν είναι γνωστή μετά βεβαιότητος. Υποθετικά θα πρέπει να υπερβαίνει 5 φορές την γήινη μάζα ή 3×10^25 kgr, ενώ για το νέφος Hills δεν είναι γνωστή.
Από πλευράς χημικής αναλύσεως η συντριπτική πλειοψηφία των κομητικών πυρήνων συνίσταται εκ CH4, C2H6 , CO και HCN. Επί πλέον δε, η ανακάλυψις του 1996 PW (9) προυποθέτει ύπαρξη βραχωδών μελών. Προσεκτική φασματοσκοπική εξέτασις τόσον των κομητών ανηκόντων εις το νέφος Oort όσον και των κομητών της οικογενείας του Διός (10) καταδυκνείει μικρές διαφορές στην χημική των σύσταση.

Προέλευσις του νέφους Oort
Έχει επικρατήσει η άποψις ότι το νέφος Oort προέρχεται από τα αρχικά υπολείμματα του γενεσιουργού νέφους του ηλιακού συστήματος. Οι κομητικοί πυρήνες πρίν 4,5 δις.έτη θα έπρεπε να ευρίσκοντο πολύ πλησιέστερα προς τον ήλιο. Ηλεκτρονικές προσωμειώσεις δείχνουν ότι οι βαρυτικές
επιδράσεις των γιγανταίων πλανητών εκτίναξαν τους πυρήνες σε μεγάλες αποστάσεις 800 εκατ. έτη μετά από τον σχηματισμό των. Επίσης διάφορα μοντέλα του J . Fern á ndez (11) φέρουν ως βασικό τροφοδότη του νέφους Oort τον σκεδαζόμενο δίσκο ( scattered disc ), την κύρια πηγή περιοδικών κομητών όπου το 1/2 του αρχικού πληθυσμού του μετανάστευσε προς τα έξω, το ¼ μετεκινήθη εντός της τροχιάς του Διός ενώ το υπόλοιπο εξετινάχθη σε υπερβολικές τροχιές. Είναι δυνατόν επίσης ο σκεδαζόμενος δίσκος να προμήθευε το νέφος με κομητικό υλικό πρίν από 2,5 δις. έτη.
Ο αριθμός των συγκρούσεων στο πρώιμο ηλιακό σύστημα βάσει των προσωμειώσεων ήταν υπερβολικά μεγάλος ώστε πολλοί κομήτες διαλύθηκαν προτού φθάσουν στο νέφος. Εν τέλει το σφαιρικό σχήμα του νέφους Oort διεμορφώθη κάτω από βαρυτικές επιδράσεις των πλησιεστέρων αστέρων και των παλιρροιών του γαλαξία.
Το νέφος του Hills όμως με περισσότερη συμπαγή δομή έχει μορφή δακτυλίου εντός του σφαιρικού νέφους.

Οι κομητικές εμφανίσεις
Πιστεύεται ότι οι κομήτες αναχωρούν από δύο διαφορετικά σημεία του εξωτερικού ηλιακού συστήματος. Οι βραχείας περιόδου (<200 έτη) προέρχονται είτε από την ζώνη Kuiper ή από τον σκεδαζόμενο δίσκο (38-100 α.μ.) ενώ οι κομήτες μακράς περιόδου (αρχέτυπα Hale-Bopp, Hyakutake) ξεκινούν από το νέφος Oort. Οι διαγραφόμενες τροχιές εντός της ζώνης Kuiper είναι σχετικά σταθερές, πράγμα σημαίνον ότι μικρός αριθμός κομητών προέρχεται από εκεί. Οι κομήτες βραχείας περιόδου εισέτι διαχωρίζονται εις κομήτες οικογενείας Διός (μεγάλος ημιάξων ~5 α.μ) (12) και κομήτες τύπου Halley. Πιστεύεται ότι οι τελευταίοι κατ’ αρχάς προέρχονται από το νέφος Oort, όμως συνεπεία των βαρυτικών επιδράσεων των μεγάλων πλανητών μειώνωνται δραστικά τα αφήλιά των.
Ο Oort επίσης διεπίστωσε κατόπιν υπολογισμών ότι ο αριθμός των εμφανισθέντων κομητών ο οποίος έδει να είχε επιστρέψει εγκαίρως ήταν πολύ μικρότερος του προβλεπομένου. Ως πιθανές εξηγήσεις αυτού του ελείμματος αναφέρονται πιθανά παλιρροικά στρεσαρίσματα, προσκρούσεις σε πλανήτες ή και διαλύσεις των κομητικών πυρήνων (13).

Οι παλιρροικές επιδράσεις στην συνοχή του νέφους Oort
Ένας κύριος παράγων ασταθείας των κομητικών πυρήνων είναι η βαρυτική παρενόχλησις την οποίαν ασκεί ο γαλαξίας μας με αποτέλεσμα να διαταράσσεται το όλο σφαιρικό σχήμα του νέφους (14) στέλνοντάς τους εγγύτερα πρός τον ήλιο ή απωθώντας τους στον μεσοπλανητικό χώρο. Το σημείο είς το οποίο η ηλιακή βαρύτης αδυνατεί να τους συγκρατήσει παραχωρώντας τους υπό το κράτος της γαλαξιακής δυνάμεως ονομάζεται παλιρροική ακτίνα εξασθενήσεως. Ευρίσκεται εις απόσταση 100000→200000 α.μ οριοθετώντας το εξωτερικό νέφος (15). Στατιστικά μοντέλα μελετηθέντων τροχιών διαφόρων κομητών μακράς περιόδου δείχνουν ότι η κυρία αιτία εισόδου κομητών στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα καταδεικνύουν ως κύριο παράγοντα τις γαλαξιακές παλιρροικές δυνάμεις.

Αστρικές παρέλξεις και ο άγνωστος συνοδός
Μία άλλη δευτερεύουσα πιθανή αιτία διοχετεύσεως κομητών υποτίθεται ότι είναι οι βαρυτικές επιδράσεις των πλησιεστέρων προς τον ήλιο αστέρων ή και αυτή των μεγάλων μοριακών νεφών (16). Η τροχιά του ηλίου πέριξ του γαλαξιακού κέντρου ενίοτε φέρει το ηλιακό σύστημα σχετικά πλησιέστερα με γειτονικά αστρικά συστήματα. Π.χ. εις τα επόμενα 10 εκατ. έτη υπάρχει μεγάλη πιθανότης το νέφος Oort να διαταραχθή σοβαρά από την προσέγγιση στον ήλιο του αστέρος Gliese 710 (17) στο 1 έτος φωτός απόσταση (~70000 α.μ) (18).
Το έτος 1984 ο φυσικός R . Muller υπέθεσε ότι ο ήλιος έχει έναν συνοδό καφέ νάνο μη ανακαλυφθέντα εισέτι (19) ο οποίος περιφέρεται έξω του νέφους εις ελλειπτική τροχιά. Μία απλή φανταστική υπόθεσις η οποία στερουμένη αποδείξεων, υποστηρίζει ότι κάθε 26 εκατ. έτη το σώμα αυτό διέρχεται μέσα από το νέφος με αποτέλεσμα τον βομβαρδισμό του εσωτερικού ηλιακού συστήματος με κομήτες! Φυσικά ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπισθή παρόμοιο σώμα και όλα τα λεγόμενα περί αυτού αποτελούν ευφυιά σενάρια φαντασίας (Νέμεσις).

Αντικείμενα του νέφους Oort
Υπάρχουν μέχρι στιγμής 4 αντιπροσωπευτικοί πλανητοειδείς ((148209) 2000 CR105 , 2006 SQ372 , 2008 KV42 συμπεριλαμβανομένης και της Sedna) (ΠΙΝΑΚΑΣ 1) οι οποίοι πιστεύεται ότι προήλθαν αρχικά από το νέφος Oort και έν συνεχεία μεταπήδησαν εγγύτερα . Αποτελεί μυστήριο το πώς αυτά τα σώματα απέκτησαν τόσον ιδιάζουσες μορφές τροχιών τα περιήλια των οποίων εγγίζουν την τροχιά του Ουρανού όταν σημειώνουν πολύ μακρυνά αφήλια, δηλονότι εσχηματίσθησαν εντός του σκεδαζομένου δίσκου. Οι πιθανές προς τούτο εξηγήσεις είναι:
· Τα εν λόγω σώματα μετέβαλαν τις αρχικές των τροχιές κάτω από την βαρυτική εξώθηση ενός διερχομένου αστέρος ή ενός αγνώστου πλανήτου (20).
· Αυτά συνελήφθησαν από ένα άλλο πλανητικό σύστημα το οποίο διήλθε εγγύς τού ηλίου ενωρίς κατά την ιστορία τού πλανητικού συστήματος.

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 – ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΑ ΕΚ ΤΟΥ ΝΕΦΟΥΣ OORT
(Γ.Γ ΠΡΟΣΟΧΗ Η Sedna αναφέρεται στο 1 Μέρος.)
ΟΝΟΜΑ
(148209) 2000 CR105
2006 SQ372 (21)
2008 KV42 (Dracula) (22)
Ημερ.ανακαλ.
6/2/2000
27/9/2006
31/3/2008

αφήλιον
393.8 AU
2005.38 AU
70.595 AU

περιήλιον
44.1 AU
24.17 AU
20.330 AU

Μέγας ημιάξων
218.9 AU
1014.777 AU
45.462

εκκεντρότης
0.798
0.976
0.553

Περίοδος περιφ.
3240.91 έτη
32326.21 έτη
306.54 έτη

Μέση τροχ.ταχύτ.
1.63 km/s

4.06 km/s

Μέση ανωμαλ.
4.73°
0.01969
329.635°

Κλίσις
22.776°
19.46°
103.503°

Αναβ.σύνδεσμος
128.3°
197.36°
261.024°

argument
316.7°
122.34°


Αριθ.δορυφόρων




διάμετρος
253 km
50–100 km
58.9 km

μάζα
1.3×10^19? kg



Μέση πυκνότης




Ανακάλυψις

άλβεδον


0.10?

Φαιν. μέγεθος





ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(1) Η σφαίρα Roche (δεν πρέπει να συγχέεται με τον λοβό Roche lobe) για την περίπτωση του ηλιακού συστήματος ορίζεται ως ο όγκος τού χώρου είς τον οποίο κυριαρχούν οι ελκτικές του δυνάμεις του ηλίου.
(2) Ο ηλιακός άνεμος αποτελείται από σωματίδια, ιονισμένα άτομα προερχόμενα από το ηλιακό στέμμα και από διάφορα μαγνητικά πεδία. Καθώς περιστρέφεται ο ήλιος (~27 ημέρες), τα μαγνητικά πεδία λαμβάνουν σπειροειδή μορφή. Μετρήσεις (3ου/2005) από το SOHO ( Solar and Heliospheric Observatory ) κατέδειξαν ότι η τελική του μορφή διαταράσσεται υπό την επήρεια του τοπικού γαλαξιακού πεδίου.
(3) Συνεπεία του περιστρεφομένου μαγνητικού πεδίου του ηλίου, δημιουργείται εις το εσωτερικό ηλιακό σύστημα (όρια τροχιάς Διός) ένας εξωτικός δυναμικός σχηματισμός ο οποίος ομοιάζει προς το φόρεμα περιστρεφομένης μπαλλαρίνας.
(4) ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΑ ΔΙΑΦΥΓΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. ΘΕΣΕΙΣ & ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ, Μάρτιος 2010.
Voyager 1
ΑΠΟΣΤΑΣΙΣ ΑΠΟ ΗΛΙΟ (AU)
100.374
80.497
91.651
112.887
ΤΑΧΥΤΗΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΗΛΙΟ (km/s)
12.080
11.442
15.485
17.076
ΤΑΧΥΤΗΣ (AU/year)
2.548
2.414
3.267
3.602
ΕΚΛΕΙΠΤΙΚΟΝ ΠΛΑΤΟΣ
3.0°
14.4°
-33,0°
34.9°
ΑΠΟΚΛΙΣΙΣ (J2000)
25.82°
-8.68°
-54.51°
12.17°
ΑΝΑΦΟΡΑ ΟΡΘΗ (J2000)
5.064 hrs
18.744 hrs
19.873 hrs
17.173 hrs
ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ
Tau
Sct
Tel
Oph
ΑΠΟΣΤΑΣΙΣ ΑΠΟ ΓΗ(AU)
100.511
80.753
91.978
112.735
ΩΡΕΣ ΦΩΤΟΣ
13.93
11.19
12.75
15.63

m ΗΛΙΟΥ ΑΠΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠ
-16.7
-17.2
-16,9
-16.4
ΗΜΕΡΟΜ. ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ
Mar 3, 1972
Apr 6, 1973
Aug 20, 1977
Sep 5, 1977

(5) προς τιμήν του αστρονόμου J. G. Hills ο οποίος υπέθεσε περί της υπάρξεώς του το έτος 1981. Jack G. Hills (November 1981). “Comet showers and the steady-state infall of comets from the Oort cloud“. The Astronomical Journal 86: 1730–1740. doi:10.1086/113058
(6) Harold F. Levison, Luke Dones, Martin J. Duncan (April 2001). “The Origin of Halley-Type Comets: Probing the Inner Oort Cloud
(9) Πρόκειται περί βραχώδους σώματος του οποίου η τροχιά ομοιάζει με κομήτη μακράς περιόδου.
(10) Tempel 1
(12) Προέρχονται από τον σκεδαζόμενο δίσκο.V. V. Emelyanenko, D. J. Asher, M. E. Bailey (2007). “The fundamental role of the Oort cloud in determining the flux of comets through the planetary system”
(13) Luke Dones, Paul R Weissman, Harold F Levison, Martin J Duncan. “Oort Cloud Formation and Dynamics”
(14) Marc Fouchard, Christiane Froeschlé, Giovanni Valsecchi, Hans Rickman (2006). “Long-term effects of the galactic tide on cometary dynamics”
(15) Harold F. Levison, Luke Donnes (2007). “Comet Populations and Cometary Dynamics
(16) Julio A. Fernández (October 2000). “Long-Period Comets and the Oort Cloud”.
(17) Ο αστήρ Gliese 710 ανήκει στον Οφιούχο ( Serpens ) με στοιχεία ( epoch 2000) RA =18 h 19 m 51 DEC -01° 56.4 m =9,65 Sp K7V, Radial velocity = -24.0 km/s . Όταν μας προσεγγίσει θα φαίνεται λαμπρός ως ο Αντάρης ( m =1,2) .
(19) Αποκαλείται «Νέμεσις».
(21) Πλείστες όσες προσωμειώσεις καταδυκνείουν ότι ο 2006 SQ372 κατά το περιήλιο της τροχιάς του (διέρχεται πλησιέστερα προς τον Ουρανό ή τον Ποσειδώνα) , εντός των προσεχών 180 εκατ. ετών θα εκτοξευθεί βαρυτικά προς άγνωστη κατεύθυνση εντός ή εκτός του ηλιακού συστήματος.
(22) Η μεγάλη (104 μοίρες) κλίσις του 2008 KV42 προυποθέτει ότι το αντικείμενο αυτό όντως προέρχεται από το νέφος Oort. Αυτή η μεταπήδησις αποτελεί παράδειγμα μεταφορών κομητών τύπου Halley από το νέφος Oort. Αναλόγως με την κατεύθυνσή του (περιήλιο εγγύς Ουρανού) ταξινομείται σαν Κένταυρος ή προερχόμενος από την οικογένεια των Δαμοκλείων (21) πλανητοειδών. (*)
(*) Πιστεύεται ότι οι Δαμόκλειοι είναι κατ’ αρχάς κομήτες τύπου Halley οι οποίοι απώλεσαν τα κομητικά των υλικά παρουσιάζοντας μόνον κόμη. Θα ήταν δυνατόν να ομοιάζουν τροχιακά με τους κομήτες C /2001 OG 108 ( LONEOS ) , C /2002 CE10 ( LINEAR ) , C /2002 VQ 94 ( LINEAR ) , C /2004 HV 60 ( Spacewatch ) . Επίσης οι τροχιές δείχνουν ανάδρομες. Έως τον Ιούλιο 2007 ήσαν γνωστοί 36 Δαμόκλειοι (μέσες διαστάσεις 12 χλμ), με χαμηλό άλβεδο και πολύ κοκκινωπού χρώματος>των Κενταύρων. Αντιπροσωπευτικός είναι ο 5335 Δαμοκλής.▼ και 1996 PW .
▼ Ανεκαλύφθη την 18/2/1991 υπό R. McNaught. Ἁχοντας περιήλιον 1,58 α.μ καί αφήλιον 22,10 α.μ (e=0.87 ,i=61,95) φαίνεται ότι εισήλθε πρίν 10000 έτη εις το εσωτερικό ηλιακό σύστημα έξωθεν διαγράφων αρχικώς κυκλική τροχιά. Πιθανολογείται ότι κατά τις ημέρες του περιηλίου του δημιουργείται μετεωρική βροχή (αστερισμός Δράκοντος).
(21) Ο Δαμοκλής ήταν υπηρέτης του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου. Ο Διονύσιος, επειδή ο Δαμοκλής τον θαύμαζε πολύ και καλοτύχιζε για τη μεγάλη ευτυχία του να είναι τύραννος και να έχει τόσα πολλά αγαθά, του έδωσε την άδεια να δοκιμάσει για μια ημέρα αυτήν την ευτυχία. Παριστάνοντας τον τύραννο εκάθησε εις τον θρόνο απολαμβάνοντας όλες τις τιμές. Αίφνης είδε να κρέμεται από επάνω του, δεμένο με τρίχες από ουρά αλόγου, ένα σπαθί. (Δαμόκλειος σπάθη).Κατατρομαγμένος ο Δαμοκλής απομακρύνθηκε απ’ το θρόνο, εννοώντας πόσο αμφίβολη και γεμάτη αγωνία είναι η ευτυχία των τυράννων.


ΧΡΗΣΙΜΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ^ Dutch requests. Retrieved on 2007-06-01.
2. ^ S. ALAN STERN (1997). Collisional Erosion in the Primordial Edgeworth-Kuiper Belt and the Generation of the
30–50 AU Kuiper Gap. Geophysical, Astrophysical, and Planetary Sciences, Space Science Department, Southwest
Research Institute. Retrieved on 2007-06-01.
3. ^ a b c d e f g Audrey Delsanti and David Jewitt. The Solar System Beyond The Planets. Institute for Astronomy,
University of Hawaii. Retrieved on 2007-03-09.
4. ^ David Jewitt. Kuiper Belt Page. Retrieved on 2007-10-15.
5. ^ a b c d e Harold F. Levison, Luke Donnes (2007). “Comet Populations and Cometary Dynamics”, in Lucy Ann Adams
McFadden, Lucy-Ann Adams, Paul Robert Weissman, Torrence V. Johnson: Encyclopedia of the Solar System, 2nd,
Academic Press, 575–588. ISBN 0120885891.
6. ^ Craig B. Agnor & Douglas P. Hamilton (2006). Neptune’s capture of its moon Triton in a binary-planet
gravitational encounter. Nature. Retrieved on 2006-06-20.
7. ^ Gérard FAURE (2004). DESCRIPTION OF THE SYSTEM OF ASTEROIDS AS OF MAY 20, 2004. Retrieved on
2007-06-01.
8. ^ What is improper about the term “Kuiper belt”? (or, Why name a thing after a man who didn’t believe its
existence?). Retrieved on 2007-06-20.
9. ^ John Davies (2001). Beyond Pluto: Exploring the outer limits of the solar system. Cambridge University Press, xii.

στις