SPACE MEMORIES OF APRIL

SPACE MEMORIES OF APRIL

3 Απριλίου 1966, το σοβιετικό Luna 10, γίνεται το πρώτο σκάφος που μπαίνει σε τροχιά γύρω απο την Σελήνη.

4 Απριλίου 1968, εκτοξεύεται η δεύτερη μη επανδρωμένη αποστολή Apollo 6, με σκοπό τον τελευταίο έλεγχο του πυραύλου Saturn V που χρησιμοποιήθηκε στην αποστολή Apollo 8

4 Απριλίου 1973, εκτοξεύεται ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Salyut 2. Δεν ήταν όμως μέρος του προγράμματος Salyut, αλλά μυστική στρατιωτική αποστολή. Λόγω τεχνικών προβλημάτων επανήλθε στην ατμόσφαιρα και καταστράφηκε στις 28 Μαΐου 1973

6 Απριλίου 1965, εκτοξεύεται ο πρώτος τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος σε γεωσύγχρονη τροχιά, ο Intelsat I. Μέσω του δορυφόρου μεταδόθηκαν τηλεοπτικά και τηλεφωνικά σήματα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής  

6 Απριλίου 1973, εκτοξεύεται το Pioneer 11, η δεύτερη αποστολή του προγράμματος Pioneer. Μελέτησε τον Δία, τον Κρόνο και τους δακτύλιους του. Πλέον δεν υπάρχει επικοινωνία με το σκάφος, το οποίο οδεύει προς το τέλος του Ηλιακού Συστήματος.

7 Απριλίου 2001, εκτοξεύεται το 2001 Mars Odyssey, ρομποτικό σκάφος εξερεύνησης του πλανήτη Άρη. Ανακάλυψε μεγάλες ποσότητες υδρογόνου, σημάδι πάγου σε χαμηλό βάθος από την επιφάνεια του πλανήτη

8 Απριλίου 1964, εκτοξεύεται το Gemini 1, η πρώτη μη επανδρωμένη αποστολή του προγράμματος Gemini.

8 Απριλίου 1966, εκτοξεύεται το OAO 1, το πρώτο από μια σειρά τεσσάρων αστρονομικών παρατηρητηρίων της ΝΑΣΑ που τέθηκαν σε τροχιά από το 1966 έως το 1972. Το ΟΑΟ 1 δεν κατάφερε να τεθεί σε λειτουργία λόγω προβλήματος στην τροφοδοσία του.

11 Απριλίου 1970, εκτοξεύεται το Apollo 13, η τρίτη αποστολή του προγράμματος Apollo, που δεν κατάφερε όμως να ολοκληρωθεί λόγω προβλήματος κατά το ταξίδι προς την Σελήνη. Παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε το πλήρωμα, κατάφερε και γύρισε πίσω σώο. Η αποστολή χαρακτηρίστηκε ως μια "επιτυχημένη αποτυχία"
 ΠΛΗΡΕΣ ΑΡΘΡΟ >

12 Απριλίου 1981, εκτοξεύεται το πρώτο διαστημικό λεωφορείο Columbia με την αποστολή STS 1 (Space Transportation System 1). Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούνται πύραυλοι στερεών καυσίμων για την ανύψωση επανδρωμένης πτήσης

12 Απριλίου 1961, ο ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που ταξιδεύει στο διάστημα και που μπαίνει σε τροχιά γύρω απο τη Γη. Χρησιμοποιώντας την κάψουλα Vostok 1, ο Γκαγκάριν πραγματοποιεί μια τροχιά γύρω απο τη Γη και προσεδαφίζεται μετά απο 108 λεπτά πτήσης

16 Απριλίου 1972, εκτοξεύεται το Apollo 16, η δέκατη επανδρωμένη αποστολή του προγράμματος Apollo. Ήταν η πέμπτη αποστολή με σκοπό την προσελήνωση και η πρώτη που προσεδαφίστηκε στα υψίπεδα της Σελήνης. Με την βοήθεια του σεληνιακού ρόβερ οι αστροναύτες John W. Young και T. Kenneth Mattingly Jr. επέστρεψαν 95 κιλά σεληνιακών δειγμάτων. Ένας μικροδορυφόρος που αφέθηκε από το τροχιακό σκάφος πραγματοποίησε πειράματα στο μαγνητικό πεδίο και στα ηλιακά σωματίδια. Τα αποτελέσματα της αποστολής ώθησαν τους πλανητικούς γεωλόγους να αναθεωρήσουν την προέλευση των σεληνιακών υψιπέδων καταλήγοντας στην θεωρία ότι δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από προσκρούσεις μετεωριτών.

16 Απριλίου 1946, εκτοξεύεται από την βάση White Sands στο Νέο Μεξικό ο πρώτος γερμανικός πύραυλος V2 που περιήλθε στα χέρια των αμερικανών μετά την ήττα της Γερμανίας

17 Απριλίου 1967, εκτοξεύεται το Surveyor 3, το τρίτο σκάφος του προγράμματος Surveyor. Προσεληνώθηκε στον Ωκεανό των Καταιγίδων και μετέδωσε πολλές τηλεοπτικές εικόνες. Δυο χρόνια αργότερα, οι αστροναύτες της αποστολής Apollo 12 που προσεληνώθηκαν κοντά στο σκάφος μετέφεραν εξαρτήματα του πίσω στην Γη για μελέτη της επίδρασης του διαστημικού περιβάλλοντος στα διαστημόπλοια. Ήταν η μοναδική φορά που ο άνθρωπος επισκέφθηκε διαστημικό σκάφος σε άλλο ουράνιο σώμα.

19 Απριλίου 1971, εκτοξεύεται ο πρώτος διαστημικός σταθμός ο σοβιετικός Salyut 1. Η αποστολή του διήρκεσε 175 ημέρες μέχρι την στιγμή της επανεισόδου του στην ατμόσφαιρα στις 11 Οκτωβρίου 1971

19 Απριλίου 1982, εκτοξεύεται ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Salyut 7, ο τελευταίος του προγράμματος Salyut

23 Απριλίου 1962, εκτοξεύεται το Ranger 4 με αποστολή την μετάδοση εικόνων και δεδομένων από την σεληνιακή επιφάνεια πριν την πρόσκρουση του επάνω της. Λόγω τεχνικού προβλήματος προσέκρουσε στην αθέατη πλευρά της Σελήνης χωρίς να μεταδώσει κανένα δεδομένο

24 Απριλίου 1990, εκτοξεύεται το διαστημικό λεωφορείο Discovery το οποίο μεταφέρει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Το Hubble αποτελεί συνεργασία της NASA και της ESA και είναι μέρος των "μεγάλων παρατηρητηρίων" της NASA, μαζί με τα Compton Gamma Ray Observatory, Chandra X-ray Observatory και διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer. Είναι το μοναδικό τηλεσκόπιο που σχεδιάστηκε με σκοπό την επισκευή του από αστροναύτες. Μέχρι στιγμής έχει επισκευαστεί πέντε φορές και η διάρκεια ζωής του επεκτάθηκε μέχρι το 2014

    
24 Απριλίου 1970, η Κινα γίνεται το πέμπτο κράτος που εκτοξεύει δικό του δορυφόρο

  

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΡΜΗΣ.

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΡΜΗΣ.

Α. Γενικά στοιχεία. Ο πρώτος κατά σειρά πλανήτης του ηλιακού συστήματος, ο Στίλβων των αρχαίων Ελλήνων, ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον ονόμαζαν Θεοί. Οι περί την ανατολική Μεσόγειο λαοί τον έλεγαν και Τακτ, Σέτ ή και Σήθ ακόμα δε και Σατάν. Ακόμα ήταν γνωστός ως Τυφών ή Δράκων. Κατ' αυτούς τους λαούς ήταν ο προστάτης των τεχνών και ο εμπνευστής των εφευρετών και συγχρόνως κατεύθυνε την επιστήμη,την νομοθεσία αλλά και την θρησκεία.

Μέγεθος. Η ισημερινή διάμετρος του Ερμή ανέρχεται σε 4878 χιλιόμετρα , είναι περίπου 3 φορές μικρότερη της γής , υπερβαίνει αυτήν του μικρότερου πλανήτη, του Πλούτωνα κατά 2578 χιλιόμετρα κα της σελήνης κατά 1405 χιλιόμετρα. Είναι ο Ερμής όμως μικρότερος από τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Διός, τον Γανυμήδη κατά 384 χιλιόμετρα σε διάμετρο και από τον Τιτάνα του Κρόνου κατά 272 χιλιόμετρα. Η μάζα της σφαίρας του πλανήτη αντιπροσωπεύει το 0,382 της μάζας της Γής

. Όσον αφορά όμως την πυκνότητα των υλικών ,αυτή είναι μεγαλύτερη της γής ανερχόμενη στα 5,43. (πυκνότητα ύδατος=1). Είναι δηλαδή ο Ερμής ο πυκνότερος όλων των πλανητών,ακόμα και της γής κατά 18% υπερβαίνοντας ακόμα και την συνολική πυκνότητα του ηλίου. Σαν αποτέλεσμα της πυκνότητος και του μεγέθους του είναι ότι η ένταση της βαρύτητας στην επιφάνειά του είναι 0,40 φορές περίπου μικρότερη της γηίνης. Αυτό σημαινει ότι βάρος 1 κιλού στη γή, στον Ερμή θα ζύγιζε 410 γραμμάρια. Έτσι λοιπόν η ταχύτητα διαφυγής από την επιφάνειά του είναι 4,3 χιλ/δευτερόλεπτο,ενώ στη γή ανέρχεται σε 11,2 χιλ/δευτερόλεπτο.

Κίνηση περί τον ήλιο. Ενώ ο πλανήτης μας απέχει 150.000.000 χιλιόμετρα από τον ήλιο, η μέση απόσταση του Ερμή είναι 57.850.000 χιλ, απόσταση που αντιστοιχεί στα 387 χιλιοστά της αποστάσεως της γής. Και ενώ η γή περιφέρεται σε χρονικό διάστημα 365.256 ημερών, το έτος του Ερμή είναι πολύ μικρότερο διαρκώντας 87,970 γήινες ημέρες, ίσο με το 1/4 περίπου τού έτους μας. Αυτό είναι φυσικό γιά δύο λόγους, πρώτον γιατί η εφαπτομενική ταχύτητα του πλανήτη είναι 47.830 χιλ/δευτερόλεπτο σε σχέση με την ταχύτητα της γής που είναι 29.763 χιλ/δευτ. και δεύτερον ότι η περιφέρεια της

τροχιάς του διαγράφεται εντός της τροχιάς της γής, είναι δηλαδή εσωτερικός πλανήτης.

Όπως είναι γνωστό, οι τροχιές των πλανητών δεν είναι κύκλοι, αλλά ελλείψεις. Το κατά πόσον η έλλειψη διαφέρει από τον κύκλο, αυτό καλείται εκκεντρότης. Γιά την γή η εκκεντρότητα είναι 17 χιλιοστά, ενώ για τον Ερμή είναι αρκετά μεγάλη και ανέρχεται σε 206 χιλιοστά. Κανένας άλλος πλανήτης δεν έχει τόση εκκεντρότητα εκτός από τον Πλούτωνα και από μερικές τροχιές αστεροειδών.

Όταν ο Ερμής ευρίσκεται στο περιήλιο της τροχιάς του η ελάχιστη απόσταση από τον ήλιο είναι 46.000.000 χιλ.,ενώ αυτή είναι δυνατόν να αυξηθεί στα 70.000.000 χιλ. στην πιο απομακρυσμένη θέση δηλαδή στο αφήλιο. Η διαφορά ανέρχεται σε 24.000.000 χιλ. Όταν ο Ερμής ευρίσκεται στην μέση απόσταση ,το φώς για να φθάσει από τον ήλιο χρειάζεται 3' και 13". Επίσης δέχεται από τον ήλιο φώς και θερμότητα περίπου 6,7 φορές κατά μέσο όρο περισσότερο από ότι η γή. Από το φώς αυτό που δέχεται η σφαίρα του ανακλά μόνον ένα μικρό ποσοστό 7% ,αυτό είναι το άλβεδό του το οποίο είναι σχεδόν όμοιο με αυτό της σελήνης.

Ορατότητα από τη γή. Επειδή ο Ερμής είναι εσωτερικός πλανήτης, δεν είναι δυνατόν να παρατηρηθεί τις νυκτερινές ώρες, αλλά πριν την ανατολή ή αμέσως μετά τη δύση του ηλίου . Κατά την φαινομένη του πορεία στον ορθρινό ή τον εσπερινό ουρανό, φαίνεται ότι διαγράφει τόξα που ευρίσκονται κοντά στον ήλιο με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να είναι δύσκολη η παρατήρησή του βυθιζόμενος στην ηλιακή φωταύγεια. Όταν ένας εσωτερικός πλανήτης στην περίπτωσή μας ο Ερμής φθάσει στην μεγαλυτέρα του φαινομένη απόσταση από τον ηλιακό δίσκο, τότε λέγωμε ότι ευρίσκεται σε μέγιστη γωνιώδη αποχή, είτε ανατολική παρατηρούμενος την εσπέρα, είτε δυτική φαινόμενος τα ξημερώματα. Οι αρχαίοι Έλληνες στην αρχή δεν εγνώριζαν ότι είναι ο ίδιος πλανήτης και τον μεν πρωινό τον ονόμαζαν Απόλλωνα και τον βραδυνό Ερμή. Ο Πτολεμαίος στην Αλμαγέστη μας πληροφορεί παρατήρησή του από τους Αιγυπτίους το 265 π.Χ οι οποίοι πιθανώτατα πιστοποίησαν ότι υπάρχει ένας και μοναδικός Ερμής.

Λόγω της εκκεντρότητος της τροχιάς του το εύρος των αποχών υφίσταται διακυμάνσεις κυμαινόμενες από 18 - 25 μοίρες περίπου από τον ήλιο. Ένας άλλος σημαντικότατος παράγοντας που συντελεί στην καλή παρατήρησή του τις αποχές αυτές, είναι και η κλίση της εκλειπτικής ως πρός τον ορίζοντα. Πρέπει η εκλειπτική την περίοδο αυτών των αποχών να είναι όσον το δυνατόν πιο κάθετη προς τον ορίζοντα. Εξ' άλλου η κλίση της τροχιάς του ως πρός το επίπεδο της εκλειπτικής σχηματίζει αρκετά μεγάλη γωνία που ανέρχεται σε 7,004 μοίρες. Στα γεωγραφικά μας πλάτη του βορείου ημισφαιρίου, αυτό δημιουργείται τις εσπερινές ώρες της ανοίξεως ή το φθινόπωρο τις πρωινές ώρες.

Συνεπώς εσπερινές αποχές που συμβαίνουν κατά Μάρτιο, Απρίλιο και Μάιο είναι και οι ευνοικώτερες όπως και οι πρωινές των μηνών Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου ή Νοεμβρίου κυρίως. Οι παρατηρήσεις αυτές προυποθέτουν έναν καθαρό ουρανό . Η χώρα μας διαθέτει ηλιοβασιλέματα ή ανατολές με πεντακάθαρο ουρανό από αυτόν της βορείου Ευρώπης. Λέγεται ότι ίσως ο Κοπέρνικος στην Πολωνία δεν παρατήρησε στη ζωή του ποτέ τον Ερμή.

Επειδή ο Ερμής είναι εσωτερικός πλανήτης, οφείλει να παρουσιάζει φάσεις σαν της σελήνης, όπως δείχνει και το σχήμα της σελ. 66, αλλά για να παρατηρηθούν απαιτείται ένα καλό τηλεσκόπιο μετρίου ανοίγματος. Πρώτος τις διέκρινε ο Μαλαπέρ στο Ντουέ, ενώ μάταια τις αναζητούσε ο Γαλιλαίος με τις μικρού ανοίγματος διόπτρες του.

Εξ' άλλου η απόσταση των δύο σωμάτων Γής και Ερμή μεταβάλλεται εντός μεγάλων περιθωρίων. Ο συνδυασμός των κινήσεων Γής και Ερμή συντελεί ώστε τα τρία σώματα μαζί με τον ήλιο να έρχονται σε ευθεία γραμμή με τον Ερμή πρός το μέρος μας (κατωτέρα σύνοδος) κάθε 115 ημέρες, 21 ώρες και 7 ' περίπου. Αυτή είναι η συνοδική περιφορά του Ερμή. Εάν η κατωτέρα σύνοδος συμβεί όταν η γή ευρεθεί στο περιήλιό της και ο Ερμής στο αφήλιο, τότε η απόσταση των δύο σωμάτων περιορίζεται στα 50.000.000 χιλ., ενώ η μεγαλυτέρα απόστασις δύναται να φθάσει τα 210 εκατ.χιλιόμετρα όταν ο Ερμής ευρεθεί σε ανωτέρα σύνοδο. Η φαινομένη του διάμετρος d συνεπώς υφίσταται μεγάλες διακυμάνσεις. Κατά τις κατώτερες συνόδους ο δίσκος του πλανήτη παρουσιάζεται κατά το δυνατόν μεγαλύτερος με d= 12",9 ενώ στις ανώτερες συνόδους περιορίζεται στα 4",5. Εξ' άλλου το φαινόμενον οπτικό μέγεθος του πλανήτη m δεν παραμένει σταθερό. Άλλοτε ξεπερνά και την λαμπρότητα του Σειρίου φθάνοντας το - 1,9 και άλλοτε φαίνεται σαν ένας κιτρινωπός αστέρας μεγέθους 1,1. Τέλος, μέσα σε ένα γήινο ημερολογιακό έτος συνήθως λαμβάνουν χώρα 3 εσπερινές και 3 πρωινές αποχές.

Διαβάσεις του Ερμή στον ηλιακό δίσκο. Όταν ο Ερμής ευρίσκεται στην κατωτέρα σύνοδό του έρχεται σε ευθεία γραμμή με τον ήλιο και τη γή. Είναι δυνατόν τότε να συμπέσουν τα επίπεδα των τροχιών των δύο πλανητών ή με άλλες λέξεις να ευρεθεί ο Ερμής επί της εκλειπτικής. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο όπως και με τον μηχανισμό των ηλιακών εκλείψεων όπου η αόρατη νέα σελήνη διέρχεται μερικώς ή ολικώς πρό του ηλίου δημιουργώντας τις εκλείψεις. Επειδή όμως η φαινομένη διάμετρος του νέου Ερμή είναι πολύ μικρότερη από αυτήν της σελήνης, ο Ερμής δεν προξενεί έκλειψη του ηλίου, αλλά προβάλλεται στον ηλιακό δίσκο σαν μικρή μαύρη κηλίδα κινούμενη αρκετά γρήγορα διασχίζοντάς τον διαγράφοντας μια χορδή . Το φαινόμενο αυτό καλείται διάβασις. Η συχνότητα των διαβάσεων είναι σε έναν αιώνα είναι αρκετά μεγάλη σε σχέση με αυτές της Αφροδίτης που επαναλαμβάνονται ανά δύο αιώνες σε αραιά διαστήματα.

Οι διαβάσεις του Ερμή επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα των 13,7,10,3,10 και 3 ετών εναλλάξ μόνο κατά τους μήνες Μάιο και Νοέμβριο, διότι κατ' αυτούς τους μήνες συμπίπτουν τα επίπεδα των τροχιών των δύο πλανητών. Έχει διαπιστωθεί ότι όσο κοντύτερα συμπέσει ο νέος Ερμής σε ωρισμένες ημερομηνίες τόσο του Μαίου, όσο και του Νοεμβρίου τότε θα διαγράφει μεγαλύτερη χορδή στον ηλιακό δίσκο δηλ. θα προβάλλεται όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα. Οι μεγαλύτερες χορδές που διαγράφει ο Ερμής παρατηρώνται την 7η ημέρα των μηνών αυτών. Εξ' άλλου οι μαγιάτικες διαβάσεις όταν συμβαίνουν είναι χρονικά καλύτερες από τις νοεμβριανές. Κατά την διάβαση που συνέβη την 7/5/1970 η χορδή πλησίαζε τον ηλιακό ισημερινό στα 0,0032' Η πρώτη διάβαση που παρατηρήθηκε είναι της 7/11/1631. Την προείπε πριν δυο έτη ο Κέπλερ και την είδε ο Γκασσεντί.

Ατμόσφαιρα. Ο Ερμής περιβάλλεται από ένα λεπτό στρώμα ηλίου, οξυγόνου και υδρογόνου, ενώ οποιοδήποτε άλλο είδος ατμόσφαιρας κι αν είχε χάθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, αφού η βαρύτητά του, η οποία δεν υπερβαίνει το 1/3 της γήινης, δεν κατόρθωσε να την συγκρατήσει. Το ήλιο προέρχεται από τον ηλιακό άνεμο και φυλακίζεται από το μαγνητικό του πεδίο, ενώ η ποσότητα που υπάρχει είναι τόσο μικρή ώστε για να γεμίσουμε ένα απλό παιδικό μπαλόνι θα έπρεπε να συγκεντρώναμε όλο το αέριο που περιλαμβάνεται σε μια σφαίρα με διάμετρο 6,5 χιλιομέτρων. Σε σύγκριση, η ατμόσφαιρα της Γης είναι ένα τρισεκατομμύριο φορές πιο πυκνή από αυτήν του Ερμή. 

Θερμοκρασία. Χωρίς ουσιαστική ατμόσφαιρα γύρω από τον Ερμή δεν υπάρχουν ούτε άνεμοι ούτε βροχές, δεν υπάρχει όμως ούτε προστασία από τη ζέστη ή από το κρύο. Στο αφήλιο του οι μεσημεριανές θερμοκρασίες στην επιφάνεια φτάνουν τους 285 βαθμούς Κελσίου, ενώ στο περιήλιο η θερμοκρασία ξεπερνάει τους 430 βαθμούς Κελσίου, 7,5 δηλαδή φορές την μέγιστη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ στην επιφάνεια της Γης (57,7 βαθμοί Κελσίου, στη Λιβύη τον Σεπτέμβριο του 1922). Στη θερμοκρασία αυτή, το ατσάλι χρειάζεται μερικά μόνο λεπτά για να κοκκινίσει ή να λιώσει ένα κομμάτι μολύβδου. Αντίθετα, οι μακρύτατες νύχτες του Ερμή είναι ιδιαίτερα παγερές και φτάνουν τους -180 βαθμούς Κελσίου, 7 δηλαδή φορές πιο κρύες από την κανονική θερμοκρασία που επικρατεί στην κατάψυξη ενός οικιακού ψυγείου. Θα αρκούσαν δηλαδή μερικά μόνο λεπτά στην επιφάνεια του Ερμή για να μετατραπεί κάποιος σε παγοκολόνα. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας που επικρατεί στον Ερμή (610 βαθμοί Κελσίου) είναι η μεγαλύτερη απ’ ότι σε όλους τους άλλους πλανήτες.

Επιφάνεια και φυσικά χαρακτηριστικά του Ερμή. Πρίν την προσέγγιση του αυτόματου διαστημικού σταθμού Mariner 10 στον Ερμή τον Φεβρουάριο του 1974, οι γνώσεις του ανθρώπου για πολλά φυσικά στοιχεία του πλανήτη ήταν άγνωστα ή καλύπτοντο από μερική άγνοια. Οι αστρονόμοι δεν ήσαν σε θέση να γνωρίζουν την όψη της επιφανείας του πλανήτη,την ακριβή τιμή των επικρατουσών εκεί θερμοκρασιών, την μάζα, τον χρόνο περιφοράς περί άξονα, την κλίση του άξονα, το μαγνητικό του πεδίο κλπ.

Το διαστημόπλοιο Mariner 10 ήταν το πρώτο όχημα στην ιστορία της αστροναυτικής που χρησιμοποίησε το βαρυτικό πεδίο άλλου ενδιάμεσου πλανήτη, της Αφροδίτης προκειμένου να επιταχύνει τον χρόνο της αφίξεώς του στον Ερμή, την προσέγγισή του στον πλανήτη και εν συνεχεία την τοποθέτησή του σε ηλιακή τροχιά από την οποία πλησίασε τον Ερμή άλλες δύο φορές. Με την άφιξή του υπήρξε μια καταιγίδα φωτογραφιών και πολλών άλλων πληροφοριών που εκθέτωμε συνοπτικά.

Η επιφάνεια του Ερμή είναι όμοια με αυτή της σελήνης , αφού οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν έναν κόσμο διάσπαρτο από χιλιάδες κρατήρες όλων τών μεγεθών. Η τραχεία αυτή επιφάνεια είναι αποτέλεσμα της κατά το παρελθόν πτώσεως μετεωριτών, όπως και της εσωτερικής ηφαιστειακής δραστηριότητος. Το διαστημόπλοιο χαρτογράφησε περίπου το 65% της επιφανείας του πλανήτη. Συγκρίνοντάς την με την σεληνιακή, παρατηρούμε ότι απουσιάζουν οι θάλασσες, αυτές οι ομαλές σκούρες εκτάσεις, αλλά υπάρχει ένας ιδιόμορφος σχηματισμός σε ολόκληρο τον πλανήτη, ένας τεράστιος σε διαστάσεις κρατήρας που ωνομάσθηκε caloris basin. Η διάμετρος αυτής της τεράστιας καλδέρας είναι 1300 χιλιόμετρα, ποσό που αντιπροσωπεύει το 1/4 των διαστάσεων του Ερμή. Η πτώση του τεράστιου μετεωρίτη που δημιούργησε την καλδέρα συνέβη πρίν 3.800 εκατομμύρια έτη προετοιμάζοντας μια βαθμιαία ενεργοποίηση των εσωτερικών ηφαιστειακών δυνάμεων μετά από άλλα 100 εκατομμύρια έτη . Η λάβα που αναδύθηκε κάλυψε το τερραίν, τα τειχώματα και τις γύρω περιοχές της caloris basin.

Στο εκ διαμέτρου αντίθετο σημείο, τα ωστικά κύματα αυτής της τερατώδους προσκρούσεως δημιούργησαν μια χαωτική τραχεία επιφάνεια. Οι υψομετρικές διαφορές μεταξύ των τεραστίων αναχωμάτων είναι 3000 μέτρα. Ως αίτιο της δημιουργίας των ήταν η απότομη ψύξη του φλοιού με άλλο αποτέλεσμα τον τεμαχισμό κρατήρων. Οι κρατήρες έλαβαν τα ονόματα διαφόρων ιστορικών καλλιτεχνών και μουσικών, όπως Μπετόβεν, Μότσαρτ, Ντοστογιεύφσκι, Ρούμπενς κλπ.

Ευρέθη επίσης ότι η κλίση του άξονα του Ερμή ως πρός το επίπεδο περιφοράς είναι 2ο. Οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι πολύ υψηλές, ενώ στον βόρειο πόλο του πλανήτη ανέρχονται σε +430ο C. Επειδή ο Ερμής δεν έχει ατμόσφαιρα, η εναλλαγή της θερμοκρασίας για το σκοτεινό ημισφαίριο είναι έντονη και κατέρχεται στους - 170ο C.

Ο Mariner 10 πιστοποίησε την ύπαρξη μαγνητικού πεδίου , το μήκος του οποίου είναι στο 1% του γηίνου, όπως και την ουσιαστική έλλειψη ατμοσφαίρας.

Η μεγάλη πυκνότητα των υλικών του σε σχέση με το μικρό μέγεθος του πλανήτη, προυποθέτουν την ύπαρξη στο εσωτερικό του ενός μεγάλου σε όγκο μεταλλικού πυρήνος, γεγονός που δικαιολογεί το μαγνητικό του πεδίο.

Το δεύτερο διαστημόπλοιο που τον επισκέπτεται είναι το MESSENGER, το οποίο έχει πραγματοποιήσει τρεις διελεύσεις χαρτογραφώντας το 98% της επιφάνειας του πλανήτη. Η χαρτογράφηση ολοκληρώθηκε το 2011, οπότε και μπήκε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη.

Περί άξονα περιστροφή. Η διάρκεια του ημερονυκτίου του Ερμή αποτελούσε για πολύ καιρό ένα μεγάλο ερωτηματικό γιατί δεν ήταν σαφής ο χρόνος αυτός. Εικάζετο ότι το ημερονύκτιο ήταν ίσο με την διάρκεια του έτους του πλανήτη δηλ.περίπου 88 ημέρες. Ομως τα τελευταία συμπεράσματα έχουν αποδείξει ότι ο Ερμής περιστρέφεται πολύ αργά γύρω από τον άξονά του μέσα σε 58 περίπου ημέρες, δηλαδή τα 2/3 του χρόνου της αστρικής του περιφοράς. Επειδή όμως η τροχιά του Ερμή έχει μεγάλη εκκεντρότητα, αυτό συνεπάγεται ότι μόνιμα ένα μέρος του πλανήτη μεγαλύτερο από το 50% δέχεται συνεχώς φώς.

Εσωτερικό του Ερμή. Υπολογίζεται ότι η δομή των εσωτερικών στρωμάτων του πλανήτη είναι η εξής:

α. Πυρήνας. Ο Ερμής έχει έναν μεγάλο πυρήνα σε σχέση με την διάμετρό του που καλύπτει το 74% της όλης διαμέτρου του, η σύνθεση του οποίου είναι σίδηρος και νικέλιο.

β. Μανδύας. Αποτελεί τα 24% της διαμέτρου του αποτελούμενος από μεταλλικά οξείδια και θείο.

γ. Κρούστα. Είναι το εξωτερικό επιφανειακό στρώμα βραχώδους υφής καλύπτοντας το 2% των διαστάσεων του πλανήτη.

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ  ΑΦΡΟΔΙΤΗ

.          Ο ΠΛΑ

Γενικά στοιχεία.   Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος πλανήτης κατά σειρά αποστάσεως από τον ήλιο. Ο πλανήτης αυτός φαίνεται άλλοτε το πρωί και άλλοτε την εσπέρα, είναι το λαμπρότερο ουράνιο σώμα μετά τον ήλιο και την σελήνη, ο ωραιότερος και ο μεγαλοπρεπέστερος αστέρας στον ουρανό. Τις πρωινές ώρες αναγγέλει την εμφάνιση του ηλίου και είναι γνωστός στον λαό σαν Αυγερινός ή Εωσφόρος για τους αρχαίους, την δε εσπέρα ακολουθεί τον ήλιο δύοντας μετά από δύο ή τρείς ώρες. Τότε ονομάζεται Έσπερος ή Αποσπερίτης. Η Αφροδίτη είναι τόσο λαμπρή, ώστε ωρισμένες εποχές φαίνεται ακόμα και την ημέρα. Ο αείμνηστος αστρονόμος Κ. Χασάπης μάλιστα αναφέρει ότι το φώς της είναι δυνατόν να δημιουργήσει σκιές, όπως συμβαίνει με την σελήνη.

Μέγεθος.     Η   Αφροδίτη   είναι   λίγο    μικρότερη    από  τη  γή  κατά     654

χιλιόμετρα σε διάμετρο, μεγαλύτερη δε από τον Ερμή, τον Άρη και τον Πλούτωνα. Η ισημερινή της διάμετρος είναι 12102 χιλ. ενώ της γής είναι 12756 χιλ.  Ο όγκος της είναι τα 9/10 του γηίνου όγκου ενώ η μάζα της κατέρχεται στα 949 χιλιοστά της μάζας της γής. Τέλος, όσον αφορά την πυκνότητά της αυτή είναι 5,25 φορές μεγαλυτέρα του ύδατος, ίση με την πυκνότητα της γής. Από αυτά τα στοιχεία συμπεραίνεται ότι ή ένταση της βαρύτητας στην επιφάνειά της δεν έχει μεγάλη διαφορά με αυτή της γής. Ένα βάρος που στον πλανήτη μας  ζυγίζει 1 κιλό στην Αφροδίτη θα είναι 880 γραμμάρια περίπου.  Συνεπώς η ταχύτητα διαφυγής που απαιτείται για ένα διαστημικό όχημα που ξεκινά από την επιφάνειά της ανέρχεται σε 10400 χιλιόμετρα/δευτ. ενώ στη γή είναι 11200  χιλιόμετρα/δευτ.

Κίνηση γύρω από ήλιο. Μετά τον Ερμή , δεύτερος πλανήτης έρχεται η Αφροδίτη κινουμένη σε μέση απόσταση από τον ήλιο 108.138.500 χιλ περίπου, ενώ η γή απέχει 150.000.000 χιλιόμετρα. Και ενώ ο πλανήτης μας συμπληρώνει μια περιφορά σε 365 ημέρες περίπου, η Αφροδίτη περιφέρεται μέσα σε 224 ημέρες, 16 ώρες και 49'. Η εφαπτομενική ταχύτητα στην τροχιά της είναι 35,03 χιλιόμετρα/δευτερόλεπτο.

Οι τροχιές των πλανητών είναι ελλείψεις. Η εκκεντρότητα εκφράζει την διαφορά της ελλείψεως από τον κύκλο μετρούμενη σε χιλιοστά. Η τροχιά της Αφροδίτης πολύ λίγο διαφέρει από την κυκλική και ανέρχεται σε 0,0068 χιλιοστά.  Δεν ευρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με την τροχιά της γής, αλλά σχηματίζει γωνία 3ο,4'.

Επειδή η Αφροδίτη είναι πιο κοντά στον ήλιο, δέχεται μεγαλύτερο φώς και θερμότητα απ' ότι η γή. Το ποσοστό από το φώς που αντανακλά είναι πολύ μεγάλο, το μεγαλύτερο από όλους τους πλανήτες και αυτό λέγεται άλβεδο.

Το άλβεδο της Αφροδίτης ισούται με 0,65. Το γεγονός αυτό είναι που την κάνει να φαίνεται τόσο λαμπρή στον ουρανό και οφείλεται κυρίως στην αντανάκλαση από τα πυκνά σύννεφα που καλύπτουν τελείως την επιφάνειά της καλύπτοντάς την με ένα πέπλο μυστηρίου. Επειδή η Αφροδίτη είναι εσωτερικός πλανήτης αφ' ενός μεν παρατηρείται ή το πρωί ή την εσπέρα, αφ' ετέρου δε, δεν απομακρύνεται φαινομενικά από τον ήλιο μέχρις μιας συγκεκριμένης αποστάσεως η οποία καλείται αποχή και όταν ο πλανήτης φαίνεται το πρωί ονομάζεται δυτική αποχή, ενώ όταν φαίνεται το βράδυ λέγεται ανατολική αποχή.  Η τιμή της αποχής και για τις δύο περιπτώσεις δεν ξεπερνά τις 48 μοίρες (βλέπε σχήμα σελ.66)  και καθορίζει την διάρκεια του χρόνου της παρατηρήσεώς της που στο μέγιστό του φθάνει τις 3,5 ώρες περίπου αναλόγως της κλίσεως της εκλειπτικής.

Από τον συνδυασμό των κινήσεων Γής και Αφροδίτης γύρω από τον ήλιο η απόσταση των δύο πλανητών δεν είναι σταθερή, αλλά υφίσταται μεγάλη αυξομείωση. Έτσι κατά τις εποχές της κατωτέρας συνόδου της (ήλιος-Αφροδίτη-Γή) η απόσταση είναι και η μικρότερη δυνατή περιωριζόμενη στα 39.000.000 χιλιόμετρα, είναι τότε ο κοντυνώτερός μας πλανήτης και ουράνιο σώμα μετά την σελήνη και τον αστεροειδή Έρωτα που κινείται με πολλή έκκεντρη τροχιά. Όταν τα 3 σώματα Αφροδίτη. ήλιος-Γή έλθουν σε ευθεία γραμμή με τον ήλιο στο μέσον, τότε η Αφροδίτη ευρίσκεται στο μακρυνότερό της σημείο απέχοντας 260.000.000 χιλιόμετρα (ανωτέρα σύνοδος). Η μέγιστη απόσταση είναι 7 φορές μεγαλύτερη από την ελάχιστη.

Ως εκ τούτου η φαινόμενη διάμετρος του δίσκου της κυμαίνεται από 10" τόξου(ανωτέρα σύνοδος) φθάνοντας μέχρι και 64"(κατωτέρα σύνοδος). Τότε ο δίσκος της είναι 26 φορές πιο μικρός από τον ηλιακό. Όπως η σελήνη, έτσι και η Αφροδίτη παρουσιάζει φάσεις που εξηγούνται από το σχήμα της σελ.66.  Πρώτος ο Γαλιλαίος τις παρατήρησε με το  τηλεσκόπιό του  το έτος  1610, αποδεικνύοντας την κίνηση του πλανήτη γύρω από τον ήλιο εδραιώνοντας το ηλιοκεντρικό σύστημα του Αριστάρχου.

Οι φάσεις αυτές του πλανήτη είναι αρκετά έκδηλες ιδίως όταν η Αφροδίτη προσεγγίζοντας τη γή παρουσιάζεται με μηνοειδή μορφή δυνάμενες να παρατηρηθούν και με απλά κυάλια με σταθερή στήριξη. Ακόμα και μερικοί προσεκτικοί παρατηρητές με οξυδέρκεια διαπιστώνουν την ελάττωση του φωτισμού της όταν πλησιάζει στην κατωτέρα σύνοδο.   Πάντως με κυάλια    30 x 70 είναι δυνατόν να παρατηρηθεί όλος ο κύκλος των φάσεών της.  ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Όπως αναφέραμε, η Αφροδίτη είναι ο λαμπρότερος αστέρας του ουρανού. Το φαινόμενο αστρικό μέγεθός της (m) είναι αρνητικό και κυμαίνεται από - 3,9 στις ανώτερες συνόδους έως - 4,4 όταν πλησιάζει τη γή. Ο αστρονόμος Halley απέδειξε ότι 36 ημέρες πρό ή μετά την κατωτέρα σύνοδο αποκτά την μεγαλύτερή της λαμπρότητα η οποία στη συνέχεια προοδευτικά ελαττώνεται επειδή μειώνεται δραματικά το ποσοστό φωτισμού (illumination) του μηνοειδούς δίσκου της Αφροδίτης. Ειναι φυσικό ότι κατά τις εποχές αυτές αυξάνεται και η φαινόμενη ταχύτητα που την μετατοπίζει μεταξύ των αστέρων του ουρανού μέσα σε διαστήματα ωρών.

Περιστροφή της Αφροδίτης γύρω από τον άξονά της. Ο χρόνος της περιστροφής του πλανήτη μέχρι τήν έκτη δεκαετία του 20ου αιώνα παρέμενε ένα άλυτο μυστήριο για τον λόγο ότι δεν ήταν εφικτή η παρατήρηση κάποιων σταθερών σχηματισμών στην επιφάνειά της τους οποίους κρύβει η πυκνή ατμόσφαιρα. Οι αφελείς υποθέσεις των παλαιών αστρονόμων διατύπωναν την άποψη ότι η Αφροδίτη είτε περιστρέφεται σε χρόνο 24 ωρών όπως και η γή, είτε μέσα σε 225 ημέρες, χρονικό διάστημα ίσο με το αστρικό της έτος. Επίσης ήταν άγνωστη η κλίση του άξονα του πλανήτη. Με την ουσιαστική πρόοδο της αστρονομίας των ραδιοτηλεσκοπίων με την μέθοδο κυρίως της αποστολής ,της αντανακλάσεως και της επιστροφής ραδιοκυμάτων προς την επιφάνειά της όπως και με την άφιξη των διαστημοπλοίων τελικά λύθηκε και αυτό το πρόβλημα.

Η Αφροδίτη περιστρέφεται αργά και μάλιστα κατά την αντίθετη διεύθυνση με την οποία κινούνται οι άλλοι πλανήτες, δηλαδή ανάδρομα με φορά εκ Ανατολών πρός Δυσμάς μέσα σε διάστημα 243 ημερών περίπου δηλαδή αργότερα και από τον χρόνο της περιφοράς της περί τον ήλιο. Εξ' άλλου βρέθηκε και η κλίση του ισημερινού ως πρός το επίπεδο περιφοράς, ίσο με 177ο,3'.

Διαβάσεις της Αφροδίτης στον ηλιακό δίσκο. Όπως αναφέραμε, ο Ερμής σε ωρισμένα χρονικά διαστήματα φαίνεται ότι κινείται μπροστά από τον ηλιακό δίσκο. Επειδή και η Αφροδίτη είναι εσωτερικός  πλα-νήτης θα πρέπει να παρουσιάζει και αυτή ανάλογα φαινόμενα διαβάσεων του ηλιακού δίσκου.  Πράγματι, το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της Αφροδίτης με τη διαφορά ότι αυτές εί-ναι πάρα πολύ σπάνιες σε σχέση με αυτές που παρατηρώνται στον Ερμή. Η τροχιά της Αφροδίτης διαφέρει από αυτή του Ερμή και ως προς το μέγεθος και  την κλίση ως προς την εκλειπτική.  Η χρονική των ιδιομορφία είναι ότι αυτές συμβαίνουν σε χρονικά διαστήματα 113 και 130 ετών με εναλλαγή. Στους αιώνες των διαβάσεων, πραγματοποιούνται μόνον δύο σε χρονικά διαστήματα 8 ετών. Ο 20ος αιώνας ήταν χωρίς διαβάσεις. Ιστορικά, από της ανακαλύψεώς των έγιναν οι εξής :  Τον 18ον αιώνα τα έτη 1761 και 1769, τον 19ον αιώνα τα έτη 1874 και 1882. Οι δύο προσεχείς διαβάσεις θα συμβούν μία το έτος 2004 και η άλλη το 2012. 

Κατά τις επαφές του δίσκου της Αφροδίτης στον ήλιο παρατηρείται το φαινόμενο του φωτοστεφάνου που καλύπτει τον πλανήτη, και που ωφείλεται στην ατμόσφαιρα που περιβάλλει την Αφροδίτη. Τέλος, επειδή η φαινομένη διάμετρος του πλανήτη είναι μεγάλη περίπου μισό πρώτο λεπτό της μοίρας, οι διαβάσεις της Αφροδίτης παρατηρούνται και με γυμνό οφθαλμό.

Επιφάνεια, ατμόσφαιρα και δομή της Αφροδίτης. Έως το τέλος της δεκαετίας του 1960 οι επιστήμονες είχαν πλήρη άγνοια γιά το πάχος,τη σύσταση της ατμόσφαιρας και πολύ περισσότερο για την μορφολογία του εδάφους αυτού του πλανήτη. Η μεταπολεμική αστρονομία πίστευε ότι η Αφροδίτη θα έπρεπε να ήταν ένας αρκετά φιλόξενος κόσμος περίπου στις προδιαγραφές της γής, επειδή οι δυο πλανήτες έχουν μεγάλη ομοιότητα ως πρός το μέγεθος. Δυστυχώς όμως η πυκνή νέφωση δεν επέτρεπε εξαγωγή συμπερασμάτων παρά υποθέσεων. Οι τυπικές υποθέσεις έφερναν την Αφροδίτη να έχει μέσες  θερμοκρασίες της τάξεως των +45οC  και μία επιφάνεια είτε υδάτινη, είτε να ομοιάζει με τις ερήμους της γής και τέλος την επικρατήσασα γνώμη ότι ο πλανήτης αυτός θα ομοίαζε με την εικόνα της πρώιμης γής της εποχής των δεινοσαύρων. Το αίνιγμα για το άστρο του βοσκού έχει αποκαλυφθεί τελείως στις ημέρες μας δυστυχώς με δεδομένα τελείως απογοητευτικά πόσο μάλλον και για ύπαρξη κάποιας μορφής ζωής.

Από τις αρχές του 1960 με την αρχή της κατακτήσεως του διαστήματος ο άνθρωπος ενδιαφέρθηκε άμεσα για πτήσεις στον αδελφό πλανήτη. Το έτος 1962 ο αμερικανικός σταθμός Mariner-2  πλησίασε την Αφροδίτη και διαβίβασε τα πρώτα στοιχεία σχετικά με τη μάζα της, το μαγνητικό πεδίο, αλλά και την μυστηριώδη υψηλή θερμοκρασία της τάξεως των   + 450 ο  C που κατέγραψε.  Ο  προβληματισμός λύθηκε γρήγορα και με την άφιξη των ρωσικών Venera στην επιφάνειά της.

Το 1970 ο σταθμός Venera 7  κατόρθωσε να διαβιβάσει για αρκετό χρονικό διάστημα φωτογραφίες της επιφάνειας υπολογίζοντας θερμοκρασίες +450ο C και πίεση επιφανείας ίση με 90 ατμόσφαιρες, γεγονός από το οποίο ο διαστημικός σταθμός  εσίγησε ύστερα  από την σύνθλιψή του από  την τεράστια πίεση.  

Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι πρόκειται για μια διαστημική κόλαση, όπου η σελήνη φαντάζει σαν παράδεισος ! Κανονικώτερες θερμοκρασίες επικρατούν στα νέφη της τα οποία έχουν υψηλή αντανακλαστικότητα. Παρατηρούμενα στο υπεριώδες φώς δείχνουν ταραγμένη  όψη που μοιάζει με σχήμα V.

Τα νέφη αποτελούνται από σταγονίδια θειικού οξέως που σχηματίζονται από την χημική αντίδραση του ηλιακού φωτός με το άφθονο διοξείδιο του άνθρακος από το οποίο αποτελείται η ατμόσφαιρα. Διαπιστώθηκε η ύπαρξις υδρατμών. Το πάχος της ατμόσφαιρας υπολογίζεται σε 120 χιλιόμετρα. Στό ανώτατο τμήμα της υπάρχει ένας καταιγισμός όξινης βροχής από θειικό οξύ, ενώ σε κατώτερα στρώματα, επικρατεί ένας ισχυρός καταιγισμός ανέμων με μεταβαλλόμενη διεύθυνση κάθε 4 ημέρες. Το ιδιόρρυθμο σχήμα των νεφών περισσότερο παρατηρείται στις περιοχές του ισημερινού.  Κάτω από αυτήν την πυκνή διαταραγμένη ατμόσφαιρα  συμβαίνουν μεγάλες ηλεκτρικές εκκενώσεις  (κεραυνοί) βάσει των μετρήσεων των διαστημοπλοίων  Venera. 

Η επιφάνεια της Αφροδίτης η οποία δέχεται την ηλιακή ακτινοβολία υφίσταται πολύ έντονο φαινόμενο θερμοκηπίου, κατά το οποίο οι ηλιακές ακτίνες αφού   διαπεράσουν και εισχωρήσουν στο έδαφος, αντανακλώνται πρός τα άνω, αλλά η αδιαπέραστη ατμόσφαιρα  τις εγκλωβίζει κυριολεκτικά και τις στέλνει πίσω για δεύτερη φορά με αποτέλεσμα την ισχυρή υπερθέρμανση της επιφανείας του πλανήτη.

Στο φαινόμενο του θερμοκηπίου συμβάλλει ουσιαστικά το διοξείδιο του άνθρακος και οι υδρατμοί.  Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και στην ατμόσφαιρα της γής, όπου και εδώ υπάρχει ένα ποσοστό αυξήσεως θερμοκρασίας που έχει εξογκωθεί στον αιώνα μας προερχόμενο κυρίως από τις μηχανικές καύσεις που εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακος.

Τον Μάιο του 1978 το διαστημόπλοιο Pioneer-Venus τοποθετήθηκε σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη με σκοπό να χαρτογραφήσει με ηχητικά κύματα από ραντάρ την επιφάνεια, όπως επίσης και την διαβίβαση άλλων στοιχείων.  Ο πρώτος αυτός χάρτης αποκαλύπτει ότι η Αφροδίτη έχει μια ορεινή  επιφάνεια διασκορπισμένη με βράχους. Υπάρχουν δυο σχετικά μεγάλα οροπέδια η περιοχή terra Isthar που ευρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο με έκταση ίδια με την Αφρική, και η Aphrodite terra στον ισημερινό στο μέγεθος της Αυστραλίας. Τα όρη Maxwell είναι τα υψηλότερα σημεία με ύψος 11.000 μέτρων ευρισκόμενα στην γή Ιστάρ (βλέπε χάρτες).

Η επιφάνεια επίσης είναι γεμάτη από κρατήρες διαμέτρου δεκάδων χιλιομέτρων, κρατήρες που προήλθαν από την πτώση μεγάλων μετεωριτών στο παρελθόν κατά την εποχή του μεγάλου βομβαρδισμού. Μικρού ανοίγματος κρατήρες απουσιάζουν διότι μικρότεροι μετεωρίτες δεν κατέστη δυνατόν να φθάσουν στο έδαφος λόγω καύσεως  από την τριβή τους στην ατμόσφαιρα.  Η δημιουργία των κρατήρων αυτών έχει μεγάλες διαφορές από τα άλλα ουράνια σώματα. Λόγω της υψηλής πιέσεως και θερμοκρασίας, το εκτινασσόμενο από την πρόσκρουση υλικό παρέμενε σε κοντυνές αποστάσεις.

Το έτος 1990, ο διαστημικός σταθμός Μαγγελάνος με μια προηγμένη μέθοδο στερεοσκοπικής χαρτογραφήσεως αποτύπωσε ρεαλιστικά όλη την μορφολογία που παρουσιάζει η Αφροδίτη. Με ένα ειδικό ραντάρ έστελνε στους επίγειους σταθμούς χιλιάδες ραδιοκύματα που ανακλώνταν στο έδαφος του πλανήτη με την μέθοδο Doppler . Ανάλογα με την γωνία του διαστημοπλοίου και τον χρόνο ανακλάσεως και αποστολής των ραδιοκυμάτων στη γή αποτυπώνοντο τα χαρακτηριστικά της επιφανείας.

Με μια σειρά ειδικών ηλεκτρονικών υπολογιστών επιτυγχάνοντο οι πρώτες έγχρωμες τρισδιάστατες ρεαλιστικές απεικονίσεις του εδάφους της Αφροδίτης με καταπληκτική λεπτομέρεια.  Οι παλαιοί μετεωρικοί κρατήρες έχουν ηλικία της τάξεως των 800 εκατομμυρίων ετών, δηλαδή η επιφάνεια είναι πολύ νέα σε σχέση με τα δεδομένα του ηλιακού συστήματος.  Η Αφροδίτη έχει έντονη ενεργή ηφαιστειακή δραστηριότητα. Αποκαλύφτηκαν χιλιάδες ηφαιστιακοί κώνοι με διάμετρο 2-3 χιλιομέτρων. Τα μεγαλύτερα ηφαίστεια έχουν διάμετρο πολλών χιλιομέτρων παρουσιάζοντας μια χαρακτηριστική ιδιομορφία , τις λεγόμενες αραχνοειδείς υφάνσεις. Εδώ φαίνονται τα αποτυπώματα του μάγματος που εκτινάχθηκε από τους κώνους αυτού.  Άν και συμβαίνουν εκατοντάδες ηφαιστειακές εκρήξεις, εν τούτοις δεν παρατηρείται καμία ουσιαστική μεταβολή στην επιφάνεια. Η λάβα που εκχύνεται από τα ηφαίστεια, στην κυριολεξία έχει σχηματίσει κανονικούς ποταμούς με στερεό μάγμα που διατρέχει το έδαφος καλυπτοντάς το. Επίσης το έδαφος παρουσιάζει πολλές εγκοπές, ανυψώσεις και κατακρημνίσεις.

Εσωτερική δομή της Αφροδίτης.  Ως πρός το εσωτερικό του πλανήτη από τους υπολογισμούς, φαίνεται ότι η Αφροδίτη να έχει μεγάλη ομοιότητα με το εσωτερικό της γής. Οι δύο πλανήτες αρχικά δημιουργήθηκαν με τα ίδια φυσικά δεδομένα, αλλά στην συνέχεια υπήρξε μεγάλη διαφοροποίηση στον σχηματισμό του φλοιού των. Τα εσωτερικά στρώματα τα οποία  αποτελούν τον πλανήτη σε σύγκριση με αυτά της γής είναι :

                                                            Αφροδίτη                  Γή

Εσωτερικός πυρήνας                               17%                     20%

Εξωτερικός πυρήνας                               30%                     35%

Μανδύας                                                 52,5%                  44,5%  

Φλοιός                                                      0,5%                    0,5%

Οι αριθμοί αυτοί εκφράζονται σε ποσοστά των ισημερινών διαμέτρων Γής και Αφροδίτης σε χιλιόμετρα.

Ο πυρήνας της Αφροδίτης αποτελείται από σίδηρο και νικέλιο, ο μανδύας από θείο και μεταλλικά οξείδια κυρίως και η επιφανειακή κρούστα είναι βραχώδους υφής.

SPACE MEMORIES MARCH

SPACE  MEMORIES MAΡΤΙΟΥ

1 Μαρτίου 1982, το σοβιετικό Venera 13 μεταδίδει τις πρώτες έγχρωμες εικόνες απο την επιφάνεια της Αφροδίτης. Το σκάφος άντεξε στην επιφάνεια μόνο δύο ώρες και μετέδωσε συνολικά 14 εικόνες.

 1 Μαρτίου 1966, το σοβιετικό Venera 3 προσκρούει στην επιφάνεια της Αφροδίτης και γίνεται το πρώτο σκάφος που φτάνει σε άλλο πλανήτη. Αρχική αποστολή του ήταν η ομαλή προσγείωση και η διεξαγωγή πειραμάτων. Το σκάφος μετέφερε επίσης και μεταλλικούς θυρεούς της Σοβιετικής Ένωσης.


3 Μαρτίου 1969, εκτόξευση του Apollo 9, της πρώτης επανδρωμένης αποστολής που περιελάμβανε και το Σεληνιακό Σκάφος Προσεδάφισης. Οι αστρονάυτες Jim McDivitt, Dave Scott και Rusty Schweickart πραγματοποίησαν μια σειρά δοκιμών σχετικά με την προσελήνωση, τα συστήματα υποστήριξης ζωής και πλοήγησης και τους ελιγμούς πρόσδεσης των δυο σκαφών. Πρόκειται για την δεύτερη επανδρωμένη εκτόξευση του πυραύλου φορέα Saturn V και για την τρίτη επανδρωμένη αποστολή του προγράμματος Apollo.  

>and here

3 Μαρτίου 1959, εκτοξεύεται το Pioneer 4, το πρώτο σκάφος που διέφυγε του γήινου βαρυτικού πεδίου. Αφού πέρασε κοντά απο την επιφάνεια της Σελήνης μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.

5 Μαρτίου 1982, το Venera 14 προσεδαφίζεται στην Αφροδίτη και μεταδίδει έγχρωμες εικόνες απο την επιφάνεια.

6 Μαρτίου 1986, το σοβιετικό Vega 1 πλησιάζει σε απόσταση 9.000 χλμ. τον κομήτη του Χάλλεϋ μεταδίδοντας περισσότερες από 500 εικόνες του πυρήνα του.

7 Μαρτίου 1962, εκτοξεύεται το OSO 1, το πρώτο ηλιακό παρατηρητήριο σε τροχιά, μέρος του προγράμματος που περιελάμβανε άλλα 7 παρόμοια σκάφη

9 Μαρτίου 1961, εκτοξεύεται το σοβιετικό Sputnik 9, με επιβάτες τον σκύλο Chernushka και μερικά ποντίκια

9 Μαρτίου 1986, το σοβιετικό Vega 2 πλησιάζει τον κομήτη του Χάλεϋ σε απόσταση 8.000 χλμ.

11 Μαρτίου 1960, εκτοξεύεται το Pioneer 5, μέρος του προγράμματος Pioneer της ΝΑΣΑ με αποστολή την μελέτη του διαπλανητικού χώρου μεταξύ Γης και Αφροδίτης. Ανακάλυψε την ύπαρξη διαπλανητικών μαγνητικών πεδίων

13 Μαρτίου 1986, το ρομποτικό σκάφος της ESA, Giotto, πλησιάζει τον κομήτη του Χάλεϋ σε απόσταση 600 χιλιομέτρων

14 Μαρτίου 1995, εκτοξεύεται το σοβιετικό Soyuz TM-21 προς τον διαστημικό σταθμό Mir. Είναι η πρώτη φορά που αμερικανός αστροναύτης επιβιβάζεται σε σοβιετικό σκάφος και η πρώτη φορά που βρίσκονται 13 άτομα συγχρόνως στο διάστημα: 3 στο Soyuz, 3 στον Mir και 7 στο διαστημικό λεωφορείο Endeavour

16 Μαρτίου 1966, εκτοξεύεται το Gemini 8, η έκτη επανδρωμένη αποστολή του προγράμματος Gemini και η πρώτη πετυχημένη επαφή δυο σκαφών (Gemini και Agena) σε τροχιά.

7 Μαρτίου 1958, εκτόξευση του Vanguard 1, του τέταρτου τεχνητού δορυφόρου που τέθηκε σε τροχιά. Πρόκειται πλέον για τον παλιότερο δορυφόρο που βρίσκεται ακόμη σε τροχιά αν και δεν υπάρχει επικοινωνία. Ήταν ο πρώτος που τροφοδοτήθηκε με ηλιακή ενέργεια. Χρησιμοποιήθηκε για να ελέγξει τις δυνατότητες εκτόξευσης πυραύλων με τρείς ορόφους σύμφωνα με το πρόγραμμα Vanguard, καθώς και τις επιπτώσεις του περιβάλλοντος σε δορυφόρους που βρίσκονται σε τροχιά. Αρχικά εκτιμήθηκε οτι θα παρέμενε σε τροχιά για 2000 χρόνια, αλλά λόγω της πίεσης της ηλιακής ακτινοβολίας και της ατμοσφαιρικής τριβής σε περιόδους υψηλής ηλιακής δραστηριότητας, ο χρόνος αυτός μειώθηκε στα 240 χρόνια.

         
18 Μαρτίου 1965, εκτοξεύεται το σοβιετικό Voskhod 2 με διμελές πλήρωμα. Κατά την διάρκεια της αποστολής του πραγματοποιήθηκε ο πρώτος διαστημικός περίπατος απο τον κοσμοναύτη Alexei Leonov

21 Μαρτίου 1965, εκτοξεύεται το Ranger 9 με προορισμό την Σελήνη στην οποία και προσέκρουσε στις 24 Μαρτίου μεταδίδοντας μέχρι εκείνη την στιγμή τηλεοπτικές εικόνες

23 Μαρτίου 1965, εκτοξεύεται το Gemini 3, η πρώτη επανδρωμένη αποστολή του προγράμματος Gemini με πλήρωμα τους αστροναύτες Virgil Grissom και John Young.

23 Μαρτίου 2001, ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Mir, καταστρέφεται εισερχόμενος ελεγχόμενα στην ατμόσφαιρα πάνω από τον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό.

27 Μαρτίου 1969, εκτοξεύεται το Mariner 7, το οποίο μαζί με το Mariner 6 εξερεύνησαν την επιφάνεια και την ατμόσφαιρα του πλανήτη Άρη.



27 Μαρτίου 1972, εκτοξεύεται το Venera 8, το οποίο μετά απο ταξίδι 117 ημερών προσεδαφίζεται στην επιφάνεια της Αφροδίτης και μεταδίδει δεδομένα για 50 λεπτά πριν καταστραφεί από τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν στον πλανήτη.

29 Μαρτίου 1974, το Mariner 10 εκτελεί την πρώτη κοντινή προσέγγιση στον Ερμή και φωτογραφίζει για πρώτη φορά την επιφάνεια του

31 Μαρτίου 1966, εκτοξεύεται το Luna 10 (ή Lunik 10), ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος που μπήκε σε τροχιά γύρω απο την Σελήνη. Πραγματοποίησε 460 περιφορές ερευνώντας το μαγνητικό και βαρυτικό πεδίο της Σελήνης, τις υψηλές ακτινοβολίες στο σεληνιακό περιβάλλον, το ηλιακό πλάσμα και την υπέρυθρη ακτινοβολία της Σελήνης.       

SPACE MEMORIES

JANUARY

FEBRUARY

MARCH 




APRIL